و بالاخره، پروفسور در نقطه پایان
به گزارش ورزش سه، برانکو ایوانکوویچ، مردی که با آرامش و انضباطش بر نیمکت‌ها حکومت می‌کرد، سرانجام از فوتبال خداحافظی کرد. مربی کروات که نزدیک به سه دهه در کشورهای مختلف جهان کار کرد، در گفت‌وگویی با رسانه‌های کرواسی گفت: «دیگر کافی است. سن‌وسال هم اجازه نمی‌دهد… حالا وقتش است بیشتر در کنار خانواده و دوستان باشم.» جمله‌ای ساده، اما پایان‌بخش یکی از پرافتخارترین و پرماجراترین دوران‌های مربیگری فوتبال در شرق و غرب بود.
ایوانکوویچ متولد ۱۹۵۴ در واراژدین است؛ شهری آرام در شمال کرواسی، جایی که فوتبال را از همان نوجوانی آغاز کرد و بعدها همان‌جا نخستین تجربه مربیگری‌اش را به‌دست آورد. اما مسیر او خیلی زود فراتر از مرزهای کرواسی رفت. همکاری با میروسلاو "چیرو" بلاژویچ در تیم ملی کرواسی، و حضور روی نیمکت در جام جهانی ۱۹۹۸، نقطه عطف دوران حرفه‌ای او بود؛ جایی که کرواسی در نخستین حضورش در جام جهانی، مدال برنز را به‌دست آورد و نام برانکو در میان مربیان نسل طلایی فوتبال کرواسی ثبت شد.
پس از آن، ایوانکوویچ راه سفر را پیش گرفت. از بوندس‌لیگا تا شرق آسیا، از باشگاه‌های چین تا تیم‌های ملی خاورمیانه. در این میان، ایران نقطه‌ای ماندگار در زندگی او شد. نخستین بار با تیم ملی ایران در دوره مهدی مهدوی‌کیا، علی دایی و علی کریمی آشنا شد؛ نسلی که با هدایت او و شاگردی‌اش از بلاژویچ، موفق به صعود به جام جهانی ۲۰۰۶ شد. برانکو در آن مقطع چهره‌ای محبوب و محترم میان هواداران ایرانی بود؛ آرام، دقیق، مؤدب و همیشه با لبخند.
سال‌ها بعد، بازگشت او به ایران با پرسپولیس، نقطه اوج تازه‌ای در کارنامه‌اش ساخت. تیمی بحران‌زده و بی‌روح را تحویل گرفت و ظرف دو سال آن را به قدرت نخست فوتبال ایران تبدیل کرد. سه قهرمانی متوالی در لیگ برتر، یک قهرمانی در سوپرجام، و صعود به فینال لیگ قهرمانان آسیا، یادگار روزهای درخشان «پروفسور» در تهران بود. برانکو با تسلطش بر نظم، برنامه‌ریزی و رفتار حرفه‌ای، نه فقط نتیجه گرفت بلکه فرهنگ کاری تازه‌ای را وارد فوتبال ایران کرد.
او هرگز فریاد نمی‌زد، اما تیم‌هایش منظم می‌دویدند. هرگز دنبال نمایش رسانه‌ای نبود، اما حضورش احترام می‌آورد. حتی در روزهایی که اختلافات مالی با پرسپولیس به جدایی انجامید، برانکو هیچ‌گاه از احترام و ادب دور نشد. هنوز هم بسیاری از هواداران ایرانی، او را یکی از بهترین مربیان خارجی تاریخ فوتبال ایران می‌دانند؛ مردی که بیش از جام‌ها، با شخصیتش در یادها ماند.
ایوانکوویچ پس از ایران به عمان و چین رفت، و آخرین تجربه‌اش هدایت تیم ملی عمان در مقدماتی جام جهانی بود. اما در ۷۱ سالگی تصمیم گرفت این مسیر طولانی را متوقف کند. خودش گفته: «می‌خواهم کمی از فوتبال فاصله بگیرم. زمان آن رسیده که بیشتر برای خودم زندگی کنم.»
برانکو از معدود مربیانی بود که هر جا رفت، اثری ماندگار برجا گذاشت. در ایران لقب «پروفسور» گرفت، در چین به عنوان مربی کاربلد شناخته شد و در کرواسی همیشه به عنوان یکی از چهره‌های باوقار فوتبال شناخته می‌شود.
بازنشستگی برای بسیاری از مربیان واژه‌ای موقتی است، اما حتی اگر این پایان همیشگی باشد، میراث برانکو باقی خواهد ماند: احترام، انضباط، لبخند و باور به اینکه فوتبال فقط زمین و نتیجه نیست، بلکه راهی برای یاد دادن ارزش‌های انسانی است.
