در بحران زمین‌های ناهموار و چمن‌های فرسوده:
گل‌گهر چگونه در دل کویر استاندارد متفاوتی ساخت؟
به گزارش ورزش سه، در سال‌های اخیر، کیفیت چمن ورزشگاه‌های فوتبال ایران به یکی از جدی‌ترین مشکلات زیرساختی تبدیل شده است. با وجود پیشرفت در ساخت استادیوم‌ها و ورود فناوری‌های جدید، هنوز هم زمین‌های ناهموار و فرسوده در بسیاری از مسابقات لیگ برتر دیده می‌شوند؛ صحنه‌هایی که نه تنها از زیبایی بازی کم می‌کنند، بلکه سلامت بازیکنان و کیفیت فنی مسابقات را نیز تهدید می‌کنند و حتی وجهه بین‌المللی فوتبال ایران را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
از ورزشگاه آزادی تهران و نقش‌جهان اصفهان تا تختی تهران، پارس شیراز، ورزشگاه‌های انزلی، اراک و یزد، مشکلات مربوط به نگهداری و آماده‌سازی چمن بارها سوژه رسانه‌ها شده است. حتی پروژه‌هایی که با سر و صدای زیاد اجرا شدند، مانند چمن هیبریدی وارداتی یادگار تبریز، پیش از رسیدن به حالت ایده‌آل کیفیت خود را از دست دادند و به جای سبز شدن به زردی گراییدند؛ اتفاقی که رسانه‌ها از آن به عنوان «فاجعه باورنکردنی» یاد کردند.
این پرسش مطرح می‌شود که چرا فوتبال ایران با این همه تجربه و منابع، هنوز زمین‌های استاندارد ندارد.
کارشناسان معتقدند مشکل تنها به نوع چمن یا فناوری کاشت محدود نمی‌شود؛ ضعف در شیوه نگهداری، ساختار مدیریتی و فقدان نظارت علمی ریشه اصلی ماجراست. بسیاری از ورزشگاه‌ها سیستم‌های هوادهی، زه‌کشی یا آبیاری کنترل‌شده ندارند. حتی در شهرهای پرباران مثل انزلی، این موضوع باعث آبگرفتگی چمن و لغو مسابقات شده است. چنین سیستم‌هایی در کشورهای صاحب فوتبال جزو ابتدایی‌ترین الزامات محسوب می‌شوند.
علاوه بر این، نبود هماهنگی میان نهادهای اجرایی، پیمانکاران و باشگاه‌ها باعث شده ترمیم یا بهسازی زمین‌ها به صورت مقطعی و غیرپایدار انجام شود. همین مسئله باعث مطرح شدن اصطلاحاتی مثل «مافیای چمن» در فضای رسانه‌ای شده؛ اشاره‌ای به زنجیره‌ای از قراردادها و تصمیم‌های نادرست که در نهایت کیفیت فنی فوتبال را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
در این شرایط، باشگاه گل‌گهر یکی از معدود نمونه‌های موفق در نگهداری و مدیریت زمین است. چمن ورزشگاه اختصاصی این باشگاه طی هفت فصل اخیر لیگ برتر ثبات کیفی قابل توجهی داشته؛ نکته‌ای که در اقلیم خشک سیرجان با تابستان‌های گرم و زمستان‌های سرد اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.
مدیران گل‌گهر می‌گویند استفاده از سیستم هوادهی مصنوعی و آبیاری تمام‌اتوماتیک، پایش مستمر رطوبت و دمای خاک و آموزش نیروهای متخصص از جمله اقداماتی است که باعث شده زمین در بیشتر ماه‌های سال شرایط مسابقه‌ای ایده‌آل داشته باشد. به همین دلیل ورزشگاه گل‌گهر همواره یکی از گزینه‌های برگزاری سوپرجام بوده است.
این موفقیت نه نتیجه بودجه بالا بلکه حاصل مدیریت اصولی، برنامه‌ریزی دقیق و تداوم در اجرای استانداردهای فنی است. نگاه گل‌گهر به زیرساخت‌ها محدود به تیم مردان نیست؛ ورزشگاه امام علی (ع) محل برگزاری دیدارهای تیم بانوان نیز از چمن باکیفیت برخوردار است که کارشناسان آن را بهتر از بسیاری از زمین‌های لیگ برتر مردان می‌دانند.
در کشوری که زیرساخت‌های فوتبال بانوان همچنان کمبود جدی دارد، این موضوع نشان‌دهنده رویکرد توسعه‌محور و متوازن گل‌گهر است؛ استانداردسازی نه فقط یک وظیفه فنی، بلکه بخشی از رشد پایدار ورزش در تمام سطوح به حساب می‌آید.
در کنار این دو ورزشگاه، مجموعه گهرپارک با چند زمین تمرینی استاندارد، بخشی از زنجیره زیرساختی باشگاه را تشکیل می‌دهد. بازیکنان گل‌گهر در زمین‌هایی تمرین می‌کنند که از نظر جنس چمن و شرایط فنی تقریباً با زمین مسابقه برابری می‌کند؛ تجربه‌ای که در فوتبال ایران هنوز نادر است.
فوتبال ایران برای عبور از بحران کیفیت زمین‌ها، بیش از هر چیز به مدیریت علمی و تداوم در نگهداری زیرساخت‌ها نیاز دارد. تجربه گل‌گهر در سیرجان نشان می‌دهد که حتی در اقلیم خشک و شرایط سخت، با برنامه‌ریزی، آموزش نیروهای متخصص و نظارت مستمر می‌توان به سطحی از استاندارد بین‌المللی رسید.
در میان زمین‌های زرد و ناهموار فوتبال ایران، گل‌گهر نمونه‌ای است که می‌تواند الگویی برای باشگاه‌ها دیگر باشد؛ نشانه‌ای از اینکه اگر علم و مدیریت در اولویت قرار گیرند، فوتبال ایران هنوز می‌تواند سبز شود.
