دو پاس گل، هنر خالص
یامال نوکمپ را به جنون رساند
به گزارش "ورزش سه"، افتتاح نوکمپ با گل لواندوفسکی، هنرنمایی‌های لامین یامال و برد پرگل و روحیه‌بخش: این خلاصه روز افتتاحیه بزرگ اسپاتیفای نوکمپ بود.
بازگشت بارسلونا به نوکمپ با یک پیروزی آرام و بدون دردسر مقابل اتلتیک همراه شد که همچنان به سنت دیرینه‌اش در ورزشگاه آبی‌اناری‌ها وفادار مانده است؛ تیم باسکی ۲۴ سال است که در این زمین پیروز نشده.
انتظار طولانی‌تر از آنچه تصور می‌شد ادامه داشت، اما ارزشش را داشت. در مجموع ۹۰۹ روز بود که بارسلونا به دلیل بازسازی نتوانسته بود از ورزشگاهش بهره ببرد، اما حالا این موضوع به تاریخ پیوسته است.
بازگشت آبی‌اناری‌ها به خانه، خانه‌ای که برخی از بازیکنان حتی هرگز در آن بازی نکرده بودند، کاملاً موفقیت‌آمیز بود و آن‌ها به راحتی سه امتیاز را مقابل اتلتیکی کسب کردند که ۲۴ سال است در این ورزشگاه طعم برد را نچشیده. این برد درخشان پایان یک انتظار بزرگ بود.
با این حال، گل زودهنگام لواندوفسکی در دقیقه ۴ و گل فران تورس در ثانیه‌های پس از وقت اضافه نیمه اول، عملاً کار را تمام کرد. برای اینکه هیچ شکی باقی نماند، درست ابتدای نیمه دوم، گل سوم توسط فرمین و سپس اخراج سانست از راه رسید. اتلتیک، یک‌بار دیگر، هنگام رویارویی با بارسا در این ورزشگاه از جریان بازی حذف شد.
شروع این بازی که مدت‌ها بود همه چشم‌انتظار آن بود، برای بارسا نمی‌توانست بهتر از این باشد. تنها ۲۰ ثانیه از بازی گذشته بود که نخستین موقعیت خطرناک شکل گرفت و در دقیقه ۴ هم بارسا گل اول را زد. اشتباه اتلتیک در کار با توپ سبب شد گالارتا پاس بدی به برنگر بدهد، او توپ را مقابل اریک از دست داد و اریک نیز آن را به لواندوفسکی رساند تا مهاجم لهستانی در تیر یک و از زاویه بسته، اونای سیمون را مغلوب کند؛ سیمون می‌توانست روی این ضربه عملکرد بسیار بهتری داشته باشد. فقط یک نفر می‌توانست زننده نخستین گلِ بازگشت به نوکمپ باشد، و او همین لوا بود. نبود چند بازیکن اصلی هم کوچک‌ترین اثر منفی بر بارسا نداشت و بازی بسیار راحت‌تر از انتظار پیش رفت.
تمام برنامه‌های والورده در همان دقایق ابتدایی بر باد رفت. او با وجود بازی مهم روز سه‌شنبه در لیگ قهرمانان، تقریباً بهترین ترکیبش را به زمین فرستاد، به جز در نوک خط حمله که به‌طور شگفت‌انگیزی اونای گومز را قرار داد؛ بازیکنی که آن‌قدر در پست‌های مختلف به کار گرفته می‌شود که در نهایت در هیچ‌کدام جا نمی‌افتد. اتلتیک چند دقیقه سخت را پشت سر گذاشت که در آن احتمال داشت بارسا گل دوم را هم بزند. اما به‌تدریج سر و شکل گرفت تا اینکه در حوالی دقیقه ۳۰ نخستین موقعیت خود را با شوت اونای گومز ایجاد کرد، ضربه‌ای که خوان گارسیا آن را گرفت. موقعیت بعدی که از این هم خطرناک‌تر بود، توسط نیکو ویلیامز ایجاد شد که روی پاس یوری توپ را میلی‌متری از کنار تیر به بیرون فرستاد. اما درست زمانی که اتلتیک بهتر شده بود، گل دوم بارسا از راه رسید؛ آن هم چند ثانیه پس از اتمام وقت اضافه نیمه اول. یک پاس بلند دیدنی از طرف لامین یامال به فران رسید و شوت او پس از برخورد به دست و پای اونای سیمون با خوش‌شانسی وارد دروازه شد.
شروع نیمه دوم کپی نیمه اول بود. گالارتا بار دیگر توپ را از دست داد و فرمین با شوتی دقیق توپ را وارد دروازه کرد. احتمال یک شکست سنگین کاملاً حس می‌شد و این موضوع برای بازیکنان اتلتیک خوشایند نبود. نتیجه این عصبانیت، اخراج سانست بود؛ ضربه‌ای بی‌منطق و غیرضروری به فرمین که داور بدون تردید کارت قرمز داد. این اخراج موجب شد والورده سه تعویض انجام دهد که یکی از آن‌ها خروج نیکو ویلیامز بود؛ بازیکنی که از سوی هواداران بارسا شدیداً هو شد.
بارسا هم که همه‌چیز را تمام‌شده می‌دید، برای بازی سه‌شنبه برابر چلسی به لواندوفسکی و فرمین استراحت داد.
با اینکه هنوز نیم ساعت بازی باقی مانده بود و اتلتیک هم یک بازیکن کمتر داشت، انتظار می‌رفت توپ‌های دیگری در دروازه اونای سیمون جای گیرد، اما این اتفاق نیفتاد و فقط در وقت‌های اضافه یک گل دیگر از طرف بارسا زده شد. فران تورس دبل کرد؛ بازیکنی که همچنان بیشترین بهره را از دقایق حضورش می‌برد. بهترین اتفاق دقایق پایانی، بازگشت رافینیا پس از دو ماه دوری بود.
درخشان‌ترین نقطه نوکمپ شماره ۱۰ آبی‌اناری‌ها بود. در روز بازگشت تاریخی بارسلونا به این استادیوم، لامین یامال همان‌قدر که استادیوم برق می‌زد، خودش هم می‌درخشید؛ او نه‌تنها در هیاهوی افتتاحیه گم نشد، بلکه تمام توجهات را به خود جلب کرد. او روی گل دوم با یک پاس بیرون‌پای رؤیایی فران را در مسیری قرار داد که تنها یک ضربه می‌خواست تا جشن نوکمپ کامل شود. اما اوج هنرنمایی‌اش روی گل چهارم بود؛ جایی که میان زمین را مثل صفحه‌ای خالی پیش رویش دید، از چند بازیکن عبور کرد، تعادل و آرامش را همزمان نگه داشت و در نهایت با پاس دقیق دیگری، فران تورس را مقابل دروازه گذاشت تا روزی که مختص بازگشت به ورزشگاه بود، با عملکرد تاریخی یامال همراه شد. یامال امضای خودش را پای افتتاحیه نوکمپ ثبت کرد.
بازگشت بارسا به اسپاتیفای نوکمپ که با توجه به بازی امروز انتخاب بسیار خوبی هم برای نام‌گذاری استادیوم بود، با یک پلی‌لیست از آهنگ‌های کلاسیک و درخشان همراه شد و بارسا آن‌ها را بی‌نقص خواند، در حالی‌که بازیکنان اتلتیک با اجرای ناهماهنگ‌شان تنها کورسوی همراهی بودند؛ تشبیهی مناسب از آنچه در این بازی رخ داد: نمایشی یک‌طرفه در شب بازگشت بارسلونا به خانه پس از دو سال و نیم.
اکنون هر دو تیم باید تمرکزشان را روی بازی‌های سه‌شنبه لیگ قهرمانان بگذارند، جایی که بخش مهمی از اهداف فصلشان تعیین خواهد شد؛ هرکدام در سطح خود.
