نه گل و نه خداحافظی، فقط یک عذرخواهی
به امید دیدار محمد صلاح!
به گزارش "ورزش سه"، صلاح و لیورپول با رفتارشان نشان دادند که یک هفته طولانی واقعاً چه معنایی دارد و حتی به نوعی سیاست را به حاشیه راندند. این هفته با نمایشی از شرافت فردی از سوی این بازیکن مصری در آنفیلد به پایان رسید، تلاشی برای بازسازی اعتماد هوادارانش، پس از رسیدن به آتش بس با آرنه اشلوت که البته هنوز کامل نشده است.
در هفت روز گذشته، بسیاری چیزها تغییر کرده اما یک موضوع همچنان ثابت مانده است: صلاح بازیهای لیگ برتر را از روی نیمکت آغاز میکند، هرچند برای یافتن فرصتی جهت صحبت کردن در زمین معمولاً مدت زیادی منتظر نمیماند. او در دیدار برابر برایتون پس از ۷۵ دقیقه حضور در زمین به یک پاس گل رسید، مسابقهای که در آن به شدت تشنه گلزنی بود. شاید حضورش آغازی برای پایان این ماجرا باشد اما بیش از هر چیز شبیه شروع یک عذرخواهی بود که قرار است پس از جام ملتهای آفریقا ادامه پیدا کند و برای هر دو طرف فرصتی برای نفس کشیدن فراهم آورد.
پس از کنار گذاشته شدن از سفر برای دیدار با اینتر و آتش به راه افتاده پس از بازی با لیدز، صلاح دوباره به فهرست تیمش بازگشته است. از هر سو مورد انتقاد قرار گرفته و هواداران لیورپول با خود میاندیشند که آیا این آخرین فرصت آنها برای دیدن او از نزدیک است یا نه.
ناونیت سینگ، یکی از اعضای این گروه و دارنده بلیت فصلی لیورپول، گفت: «صلاح بخشی از گروهی بود که به عنوان یک هوادار فوتبال لذتی بینظیر به من داد، خاطرهای که بسیار پررنگ خواهد ماند اما حالا آن ستاره کوچک کنار این داستان باقی میماند. بین بهترین بازیکنان و بازیکنان محبوبت تفاوت وجود دارد. رابی فاولر و جان بارنز بازیکنان محبوب من در لیورپول هستند. بخشی از دلیل محبوب بودنشان هم این است که با چنین مشکلاتی روبرو نمیشدند.»
برخی از هواداران بدشان نمیآید اگر صلاح دیگر به این باشگاه بازنگردد. گاهی چنین اتفاقی رخ میدهد اما با مذاکراتی که روز جمعه میان صلاح و اشلوت انجام شد و فضا تا حدی آرام گرفت، او همچنان پیراهن قرمز را بر تن دارد.
چهره صلاح به صورت برجسته در آنفیلد دیده میشود، روی بنرها و نقاشیهای دیواری، از جمله تصویری که تاجی بر سر دارد. در منطقهای که معمولاً سلطنت طرفدار زیادی ندارد، فقط قهرمانان فوتبال شایسته تاجگذاری دانسته میشوند اما هواداران خوششان نمیآید کسی خودش را مهمتر از تیم بداند. بسیاری از مردم مقابل تصویر صلاح میایستادند و سلفی میگرفتند، شاید با این نگرانی که اگر اوضاع بدتر شود، چند قوطی اسپری رنگ کافی باشد تا قهرمان جدیدی ساخته شود.
عروسکهای نماد باشگاهها از دیدن و دست دادن با صلاح در تونل خوشحال بودند. او با دستی که دومینیک سوبوسلای دور شانهاش انداخته بود وارد زمین شد و سپس در حاشیه محوطه جریمه تنها ایستاد و به اطراف، به خانه دومش، نگاهی انداخت. خانوادهاش نیز روی سکوها حضور داشتند.
در انتظار حضوری کوتاه، صلاح پیش از ورود گفتگویی پرتنش با اندی رابرتسون داشت و سپس شوخیهایی رد و بدل شد. چهره صلاح جدی بود و گل زودهنگام هوگو اکتیکه در ثانیه ۴۶ احتمالاً او را به این فکر انداخت که آیا واقعاً به او نیاز هست یا نه. اما لازم نبود زیاد منتظر بماند.
کمبود تعویضهای باتجربه باعث شد صلاح در دقیقه ۲۶ بهعنوان بخشی از تغییر تاکتیکی و به جای جو گومز مصدوم وارد زمین شود. دستورالعملها مستقیماً از سوی اشلوت نیامد، بلکه این آرون بریگز، مدیر فنی، بود که توضیح داد چه انتظاری از او میرود. ورودش نمایشی پر زرق و برق نداشت اما وقتی نامش اعلام شد، با استقبالی گرمتر مواجه شد و بلافاصله شعار «محمد صلاح، از کناره بدو!» طنینانداز شد. این شعار فوراً جان گرفت و صلاح میتوانست ظرف چند ثانیه پاس گل بدهد.
او سبک خاص خودش از فوتبال پرانرژی را به همراه آورد، اشتیاقی برای اثبات حقانیت مربیاش و استفاده از خشم به عنوان سوختی برای عملکردش در زمین. صلاح که چهار بازی اخیر را در ترکیب اصلی شروع نکرده و در دو بازی قبل از آن اصلاً به میدان نرفته بود، عصبانی بود و میخواست گل بزند اما موفق نشد.
روزنامه تایمز هم در واکنش به عملکرد صلاح و بازگشت دوباره او به آنفیلد نوشت: «اگر این یک خداحافظی بود، خداحافظیای محترمانه و متواضعانه بود، پاسخی به حملات چهرهها، سکوتی شیک و آبرومند در میان هیاهو... پس گل پایانیای در کار نبود اما شاید با توجه به این که این بخش از بازی او همواره دستکم گرفته شده، مناسب بود که آخرین پرده با یک پاس گل رقم بخورد، یک مشارکت تیمی.»
