گواردیولا چگونه دربی را از مورینیو برد؟

 

به گزارش "ورزش سه"، بازی با برتری قابل ملاحظه من سیتی در نیمه اول همراه بود اما  با تغییر رویکرد مورینیو در نیمه دوم، بازی با تعادل بیشتری دنبال شد.

 

کلودیو براوو برای اولین بار با پیراهن منچسترسیتی به میدان رفت و استونز، اوتامندی، سانیا و کولاروف، 4 مدافع مورد نظر گواردیولا برای دربی بودند. فرناندینیو، با نمایشی فراگیر و پر دامنه در خط میانی، روز خوبی را پشت سر گذاشت و سیلوا و دی بروین، نقشی کلیدی در برد شیرین سیتیزن ها ایفا کردند. نولیتو و بازیکن ماه لیگ برتر، رحمی استرلینگ نیز وظایف خود را به خوبی انجام دادند. اصلی ترین نگرانی سرمربی 45 ساله اسپانیایی، غیبت آگوئرو و بازی  کردن ایهیناچیو بود که مهاجم نیجریه ای، به خوبی از عهده مسئولیت خود برآمد.

 

اما در ترکیب یونایتدها، میخیتاریان اولین بازی خود برای تیم جدیدش را در شرایطی انجام داد که استفاده از لینگارد به جای آنتونی مارسیال برای همگان تعجب برانگیز بود. سیستم پایه شیاطین سرخ، مثل بازی های قبلی 1-3-2-4 بود که رونی پشت سر زلاتان، بار هجومی تیم را به دوش می کشیدند.

 

 

 

 

رویکرد دفاعی منچستریونایتد

 

با توجه به قابل پیش بینی بودن مالکیت توپ بالای تیم مهمان، بی شک استراتژی دفاعی مورینیو، نقطه تعیین کننده نتیجه بازی دیروز بود. با اضافه شدن رونی به زلاتان برای پرس ازجلو، سیستم دفاعی یونایتدها به 2-4-4 عریض و باز، تغییر حالت پیدا می کرد. منچستر در آخرین بازی خود قبل از تعطیلات مسابقات ملی نیز با همین شیوه بازی کرد که اتفاقا نتیجه بخش نیز بود.

 

مطابق شکل، هدف منچستر یونایتد، ایجاد اختلال در ساختار بازی من سیتی و متوقف کردن مالکیت توپ بالای و قابل پیش بینی حریف بود. همچنین آنها به جای فشار مستقیم بر روی مدافعان میانی تیم منچستر سیتی، قصد داشتند تا امکان بازیسازی از عقب از سمت مدافعان میانی  ( اوتامندی و استونز)، که از پایه ها و الزامات سیستم بازی تیم های گواردیولا است را از حریف بگیرند.

 

شیاطین سرخ، در لحظاتی از بازی نیز موفق به پیاده کردن این استراتژی شدند اما به علت عدم هماهنگی بین مهاجمان، نتیجه خاصی از این روش حاصل نشد. چند صحنه ای که کلودیو براوو زیر بار این فشار مجبور به لو دادن توپ شد را می توان برآمده از این رویکرد فکری مورینیو دانست. نکته دیگر، پرس فردی مهاجمان یونایتد بود. هجوم به سمت خط دفاعی سیتی، به صورت فردی توسط مهاجمان منچستر انجام شد و فقدان کار گروهی و پوشش همه نقظ خالی فاز تدافعی تیم حریف، باعث کم اثر شدن این رویکرد برای تیم مورینبو شد.

 

بعد از چند دقیقه از شروع بازی، دی بروین توانست به خوبی از فضاهای خالی ایجاد شده بین مدافعان منچستر استفاده کرده و گلزنی کند. تمام تلاش بازیکنان هجومی سیتی، اعمال فشار به فضاهای ایجاد شده در میانه میدان بود که با استفاده از بازیسازی اوتامندی و استونز، ایجاد موقعیت کنند.

 

 

 

 

در این مناطق از زمین، مشکلات همیشگی یونایتدها در هماهنگی بین وینگرها هنوز پابرجا بود. سه بازیکن هجومی و پشت سر زلاتان، قادر به ایجاد فشار روی مدافعان میانی حریف نبودند و به ناچار، این وظیفه هم توسط خود زلاتان انجام شد و ضعف در عکس العمل سریع، نتایج خوبی را برای آنها به همراه نداشت. در نتیجه، بازیکنان سیتی در بسیاری از مواقع موفق به نفوذ بین شکاف های عریض خط دفاعی یونایتد شدند.

 

روش اتخاذ شده توسط مورینیو، به شدت ریسک پذیر بود و با توجه به فضاهای ایجاد شده بین مهاجمان یونایتد، انگار آنها مدافعان سیتی را دعوت به بازیسازی در بین این حفره های عمیق ایجاد شده می کردند. در این لحظات از بازی، با توجه به ضدحملات سریع یونایتد، فضای مناسبی برای استفاده از موقعیت فراهم بود. با توجه به حضور بازیکنان قدرتمندی در ضد حملات مانند پوگبا و میخیتاریان، تنها مدافعانی با ضریب هوشی بالا مانند استونز و اوتامندی قادر به بی اثر کردن دامنه این حملات بودند.

 

تغییر ساختار گواردیولا

 

در افکار مورینیو پیش از شروع بازی، یونایتدها امیدوار بودند تا مدافعان میانی سیتی، برای بازیسازی به صف هافبک های این تیم اضافه شوند. اما نکته نا امید کننده برای قرمزها، نزدیک تر شدن کولاروف و سانیا به وینگرهای هجومی و کاهش فضا برای حمله یونایتد بود که این دو بازیکن با کمک فراوان به حفظ مالکیت توپ، بهترین بازی خود از زمان ورود پپ به رختکن من سیتی را به نمایش گذاشتند.

 

 

 

 

 

با عدم  دخالت مدافعان کناری در وظایف هافبک دفاعی، مدافعان میانی فضای بیشتری برای بازی سازی و اضافه شدن به خط میانی داشتند. با توجه به تغییر نقش مدافعان کناری سیتی، توجه وینگرهای یونایتد به مهار آنها معطوف شد. همین اتفاق باعث ایجاد فضا بین وینگرها و مدافعان میانی یونایتد شد که اینجا، بهترین منطقه برای گردش توپ سیتی و ایجاد موقعیت بود.

 

 

 

 

بازی دیروز، زمان خوبی برای اثبات نظریه گواردیولا مبنی بر استفاده براوو به جای هارت بود. قدرت بازی با پای بالای سنگربان شیلیایی، او را تبدیل به یک یار اضافی در بازیسای و گردش توپ سیتیزن ها کرد. حتی با اذعان به اشتباه مسلم براوو در به ثمر رسیدن تنها گل یونایتد، با هم نمی توان نقش موثر او برای ایجاد ریتم مناسب در گردش توپ بالای منچسترسیتی را کتمان کرد.

 

گواردیولا در این خصوص گفت: "دلیل بازی روان و خوب ما در نیمه اول، نمایش قابل قبول براوو در بازی با پا و به حرکت در آوردن توپ بود".

 

سلطه منچسترسیتی

 

ساختار تاکتیکی مناسب منچسترستی، منجر به برتری آنها در 45 دقیقه اول شد. آنها مکررا از زیر پرس بازیکنان حریف فرار کرده و از خط هافبک حریف عبور می کردند. دی بروین و سیلوا، به خوبی از حفره های ایجاد شده در خط میانی حریف استفاده کرده و ایهیناچیو، علیرغم یارگیری مستقیم و فشرده از سوی اریک بیلی، کمک هرچند کمی به وینگرهای سریع تیمش در ایجاد فضا در یک سوم میانی حریف می کرد.

 

عمملکرد دی بروین و سیلوا، نقش غیرقابل انکاری در نمایشی برتر سیتی در نیمه اول داشت. دی بروین که عنوان بهترین بازیکن بازی را از آن خود کرد، بارها و به بهترین شکل از فضاهای ایجاد شده در پشت سر پوگبا استفاده کرد.

 

 

 

 

مدافعان یونایتد که نمایش خوبی در برابر تیم هایی نظیر بورتموث و ساوتهمپتون داشتند، با چالشی جدید و متفاوت از سوی مهاجمان سیتی روبرو شدند. ریتم پویا و هماهنگ خط میانی سیتی، فضاسازی زیادی در برابر آن چیزی که هافبک های یونایتد در بازی های قبلی ارائه دادند، پیاده کرد. تحرک زیاد و تغییر پست هافبک های سیتی به همراه اضافه شدن ایهیناچیو، خط میانی یونایتد را کاملا سردرگم کرده بود.

 

 

 

 

با اضافه شدن مدافعان کناری به حملات سیتی در یک سوم حریف و همچنین کمک به خط میانی، شعاع ضد حملات یونایتد کاهش یافت. کولاروف و سانیا، نقش عمده ای در قطع توپ های حریف داشتند و همچنین با کمک به مدافعان میانی، در محدود کردن بازی زلاتان بسیار موفق ظاهر شدند.

 

زمانی که یونایتد در حال پایه ریزی موج اصلی حملات بود، بازیکن سیتی با پرس بالا و همه جانبه، شعاع حرکتی حریف را محدود کرده و با پس گرفتن توپ، ضدحملات خود را آغاز می کردند.

 

نیمه دوم و تغییر ریتم

 

با تغییر سیستم پرس یونایتد، آنها نیمه دوم متعادل تری را سپری کردند. شدت و تاثیر پرس مدافعان این تیم در نیمه به طور قابل ملاحظه ای افزایش یافت. مورینیو، علیرغم انجام دو تعویض در بین نیمه، ریتم بازی تیمش را حفظ کرد. هره‌را، جایگزین میخیتاریان شد تا به عنوان هافبک دفاعی ایفای نقش کند و پوگبا بتواند در پست شماره 10 بازی کند. رونی به سمت راست منتقل شد و راشفورد با حضور به جای لینگارد، وینگر چپ سیستم هجومی یونایتد شد.

 

 

 

 

با افزایش قدرت پرس، آنها موفق به ایجاد اختلال در ریتم حریف و مالکیت توپ بالای آنها شدند. با این تفاسیر و امکان مالکیت توپ بیشتر، یونایتد می توانست حملات خطرناک تری را روی دروازه حریف ترتیب دهد. رویکرد مستقیم تیم مورینیو در نیمه دوم، باعث ایجاد تعادل در 45 دقیقه دوم دربی اولدترافورد شد.

 

در مقابل، عکس العمل گواردیولا نیز ایجاد ثبات و پایداری در ریتم تیمش و سعی بر حفظ نتیجه بود. این تفکر به وضوح در تعویض های پپ دیده می شد. فرناندو جانشین ایهیناچیو شد که با توجه به برتری یک گله، طبیعی بود و لروی سانه نیز به جای استرلینگ به میدان آمد. با توجه به روند طبیعی بازی و احتمال حملات بیشتر یونایتد، سیتی چشم به ضد حملات دوخت که اتفاقا در چند مورد نیز موفق به ایجاد خطرات شدیدی روی دروازه دخیا شد.

 

نتیجه گیری

 

همانند نمایش هفته قبل در برابر وستهام، عملکرد فوق العاده سیتی در نیمه اول منجر به پیروزی آنها در مجموع 90 دقیقه شد. دی بروین و سیلوا در فضاسازی میان خط هافبک حریف فوق العاده عمل کردند و همین اتفاق، منجر به خلق موقعیت در برابر تیمی شد که در بازی های قبلی، نمایش دفاعی خوبی از خود نشان داده بود.

 

با پرس شدید نیمه دوم، اگرچه یونایتد بازی بهتری نسبت به 45 دقیقه اول به نمایش گذاشت، اما هنوز ضعف های آنها در بسیاری از مناطق به وضوح قابل دیدن است و زمانیکه آنها در حال پیاده سازی برنامه های هجومی خود بودند، سیتی به رهبری گواردیولا، به بهترین شکل از این نقاط ضعف بهره برد.

 

 

منبع: mcfcwatch.com

 

ترجمه: آریا فاطمی مقدم