فوتبال امید نیازمند نگاهی جدیتر
دربی امیدها همهچیز داشت جز امکانات
روز گذشته شهرآورد امیدهای ایران در تهران در ورزشگاه شهید اسماعیلی برگزار شد که درنهایت با تساوی یکبریک به اتمام رسید.
به گزارش "ورزش سه"، نام دربی یا شهرآورد کافی است تا این بازی در هر مقطع از سنی که باشد تعدادی از علاقهمندان به فوتبال را مخصوصاً از دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را به ورزشگاه محل انجام این دیدار برساند. همانطور که روز گذشته مجموعه ورزشی "شهید برادران اسماعیلی" در "یافتآباد" میزبان این دیدار در مقطع سنی امیدها یا همان زیر 23 سالهها بود. قبل از این دیدار ورود محمدحسن انصاریفرد مدیرعامل باشگاه پرسپولیس به این ورزشگاه خودش کافی بود تا نشان دهد این بازی با همه بازیها تفاوت زیادی دارد. علاوه بر آنها همچنین میتوان به حضور محمد پنجعلی و اصغر حاجیلو دو مدافع با تعصب و اسبق تیم ملی بهعنوان مدیران آکادمی این دو تیم اشاره کرد که البته قرار بر این بود که امیرحسین فتحی هم خودش را برای تماشای این بازی برساند که گویا حاشیههای شب قبل از این دیداردرعدم حضور او بیتأثیر نبود. اما همانطورکه گفته شد همه حاشیهها قبل از این دیدار آغازشده بود، جایی که رضا حسنزاده سرمربی وقت امیدهای استقلال با انتشار پستی در صفحه شخصی اینستاگرامش از کفشهای پاره یکی از بازیکنانش، ضمن اظهار شرمندگی به خاطر کمبود امکاناتشان در باشگاه از تلاش همه آنها برای دفاع از نام استقلال تشکر کرده بود که البته به نظر میرسید این عمل او به مذاق اصغر حاجیلو خوش نیامد تا آنجا که او در پایان از این کار حسنزاده انتقاد خفیفی کرد.
اگر شاهد این بازی از شبکه امید بودید (که این تصمیم در بالا رفتن کیفیت و انگیزه بازیکنان تاثیرگذاربود) میتوانستید ببینید که این جدال در اکثر دقایق آن بسیار مهیج و جذاب دنبال میشد و درعینحال بازی سرعت بسیار قابل قبولی داشت. به قول سرمربی استقلال آدم دلش نمیخواست این دیدار به پایان برسد. هرلحظه توپ در یک سمت از دروازههای حریف بود و احتمال باز شدن دروازهها میرفت درست برخلاف دربی بزرگسالان، اما درنهایت این دیدار با نتیجه تساوی یکبریک به پایان رسید. نیمه اول پرسپولیس با گل محمد حسینی از استقلال پیش افتاد، اما در ادامه و در نیمه دوم این آبیها بودند که با فشار زیادی که آوردند درنهایت از روی نقطه پنالتی توسط کاپیتانشان، محمدرضا داوری به گل تساوی دست یافتند.
اما آنچه بیشتر ازهر چیزی توی ذوق میزد، همان بود که رضا حسنزاده سرمربی استقلالیها به آن اشارهکرده بود. جوانانی که تمام هموغمشان را صرف فوتبال کردهاند اما دریغ از تأمین کمترین امکاناتی که این جوانان بهواقع لایق آن هستند.
زمین چمن مصنوعی بیکیفیتی که احتمال مصدومیت این بچهها را افزایش میداد و نبود توپ و کفش مناسب که دیگر جزو کمترین امکانات محسوب میشود و همچنین نبود جایگاهی برای خبرنگاران همه حاکی از آن دارد که فوتبال ما ارزش زیادی برای مسابقات این مقطع از سن و سال جوانان قائل نمیشود. درست برخلاف آنچه این روزها در فوتبال اروپا شاهد آن هستیم. حضور امباپه (پاری سن ژرمن)، ژائو فلیکس (اتلتیکو مادرید)، جردن سانچو (دورتموند)، فیل فودن (منچسترسیتی)، تامی آبراهام (چلسی)، سرژگنابری (بایرن مونیخ)، مارتین اوودگارد (رئال سوسیه داد)، وینیسیوس جونیور (رئال مادرید)، دی یونگ و آنسو فاتی (بارسلونا)، دلیخت (یوونتوس) والکساندر آرنولد (لیورپول) ... تعداد بسیاری از این دست بازیکنان مقطع امید که در حال حاضر در بالاترین سطح فوتبال اروپا در حال درخشش در تیمهای بزرگ این قاره سبز هستند و در کل میتوان گفت که این ستارهها بااینکه در رده سنی زیر 23 سالهها هستند اما یکی از عوامل اصلی تعیینکننده نتایج تیم خودشان به شمارمی آیند و شاید بتوانیم ادعا کنیم که در تابستان سپریشده خیلی بیشتر نسبت به دیگر بازیکنان روی بورس بودند.
اینکه حسرت عدم راهیابی به مسابقات المپیک به 4 دهه رسیده است بدون شک ارتباط مستقیمی با نپرداختن جدی به مسابقات این رده سنی دارد و این در حالی است که فوتبال سطح اول دنیا نگاهش هر فصل به این مقطع از سن جدیتر از قبل میشود.
اصلاً چرا راه دور برویم؟ الگویی که در رشته والیبال در زمان ریاست یزدانی خرم از روی دست رقبایش در آسیا و اروپا به اجرا گذاشت آیا در فوتبال قابلاجرا نیست که امروز تنه به تنه قدرتهای برتر دنیا میزنیم. در شرایطی که قطعاً کشور ما ایران یکی از فوتبال خیزترین مناطق آسیا محسوب میشود. آنوقت باید در بالاترین سطح فوتبال امیدهای تهران و در سوگلی دیدارشان شاهد اینهمه بینظمی و امکانات پایین باشیم.
شهرآورد امیدهای ایران در روزهایی که تیم امید ایران شرایط بغرنجی را تجربه میکند میتواند بسیار طعنه زننده و الهامبخش باشد. اینکه هنوز این تیم بدون سرمربی مانند یک طفل سرراهی روی دست فدراسیون فوتبال مانده است و هیچکس هم جرات هدایتش را ندارد، چراکه عوامل موفقیت و تأثیرگذار در این تیم بیشتر از حالت عادی است و در این مدت بهاندازه انگشتان دست قربانی گرفته است که فرهاد مجیدی آخرین آن بود. بههرحال امیدواریم صرفنظر از صعود و عدم راهیابی به المپیک 2020 توکیو طرح جامعی برای رشد استعدادهایمان در جایجای ایران طراحی شود که تحقق این آرزو با توجه به شرایط حاکم کمی بعید به نظر میرسد اما شدنی است.