هرچه در آمریکا یاد گرفته‌ام را در ایران پیاده می‌کنم

به گزارش "ورزش سه"، کتایون خسرویار هم یکی از بازیکنان تیم ملی بدشانس بانوان ایران بود که به دلیل رعایت حجاب از حضور در المپیک بازماندند. فوتبالیست سابق و مربی فعلی فوتبال بانوان که در آمریکا به دنیا آمده و پس از 17 سال زندگی در این کشور راهی سرزمین مادری شد، خیلی زود توانست خود را به تیم ملی فوتبال ایران برساند و با بازوبند کاپیتانی نیز در بازی های مهمی برای تیم ایران به میدان برود.

او که هدایت تیم ملی جوانان ایران را در اختیار داشت این روزها یکی از معروفترین مربیان زن ایرانی محسوب می شود. خسرویار که چندی پیش به عنوان یکی از نامزدهای بهترین مربی زن در سال 2019 میلادی توسط کنفدراسیون فوتبال آسیا انتخاب شد باید تا عصر فردا صبر کند تا شاید بتواند مهمترین عنوانی که نصیب یک مربی ایرانی شده را به خود اختصاص دهد.

خسرویار 30 ساله که این روزها بیش از هر مربی دیگری از فوتبال بانوان، نام وی به گوش می رسد تنها مربی زن ایران محسوب می شود که توانسته مدرک A مربیگری فیفا را از آن خود کند و حالا وی برای این تاریخسازی باید نئون گرتوی از تایلند و تاکاکورا از ژاپن را پشت سر بگذارد. او که در حال حاضر در آمریکا به مربیگری مشغول است در مصاحبه با اعتماد آنلاین به بیان آخرین حرف‌های خود پیش از حضور در مراسم پایانی کنفدراسیون فوتبال آسیا و همینطور اظهارنظر راجع به مربیگری در ایران و آمریکا پرداخته است.

بهترین حس دنیا را من چشیدم

وقتی خبر نامزدی خودم را شنیدم سر کار بودم. نه می‌توانستم داد بزنم و نه می‌توانستم هیجانم را نشان دهم. باید صبر می‌کردم تا به ماشینم برسم و آنجا با خانواده تماس بگیرم. یکی از بهترین حس‌های دنیا بود. انگار 15 سال زحمت، همه تمرین‌ها و کلاس‌ها و دوری از خانواده بالاخره نتیجه داده است. خیلی خوشحال شدم.

محدودیت داریم اما دست و پا بسته نیستیم

این که می گویند ایرانی ها تنها به دلایل برخی محدودیت هایی که دارند نامزد دریافت جایزه ای می شوند را قبول ندارم. شاید با محدودیت‌هایی مواجه باشیم، اما دست‌وپا بسته نیستیم. در شرایطی مشابه بقیه به تمرین می‌پردازیم و فشارها و سختی‌ها را مدیریت می‌کنیم، مثل بقیه جاهای دنیا. فکر می‌کنم این اتفاق به خاطر تمرین و تلاش و کار سخت همه تیم در این مدت بود.

باید برنامه ریزی طولانی مدت برای تیم ملی بشود

متاسفانه در ایران هنوز برنامه‌ریزی درستی برای استعدادیابی وجود ندارد. من فکر می‌کنم این شرایط به این دلیل است که هنوز برنامه روشنی برای مربیان وجود ندارد. البته ما مربیان خیلی خوبی داریم که توانایی‌های بالایی دارند. خدا را شکر لیگ فوتبال زنان را داریم و بازی‌ها منظم برگزار می‌شود. خیلی مهم است که لیگ را داریم. اما فکر می کنم تمرینات تیم ملی باید با برنامه طولانی‌مدت دوباره شروع شود. چند سال قبل که ما شروع به کار کردیم، برنامه طولانی‌مدت داشتیم و نیمی از آن برنامه اجرا شد. باید دوباره این برنامه‌ریزی صورت گیرد و تیم شروع به تمرین کند.

دو رقیبم الگوهای من هستند

آساکو تاکاکورا از ژاپن و نئونگروتای سراتنگویان از تایلند رقبای من در رسیدن به این عنوان مهم هستند. آساکو یکی از بهترین مربیان فوتبال در بانوان است و باید بگویم که دیدگاه من را به فوتبال تغییر داده است. البته مربی تایلند هم مربی بسیار خوبی است. آنها تاکنون موفق شدند 2 بار به جام‌جهانی زنان صعود کنند و با توجه به شرایطی که هر دو مربی دارند و می توانم بگویم هر دو مربیث حاضر، الگوی من هستند.

چیزهای زیادی یاد گرفتم که می توانم در ایران پیاده کنم

من در حال حاضر در بهترین آکادمی فوتبال آمریکا کار می‌کنم. با چند بازیکن تیم ملی کار می‌کنم و بعضی از بچه‌ها هم برای بهترین دانشگاه‌های آمریکا بورسیه شده‌اند. اما مربیگری در آکادمی با تیم ملی تفاوت زیادی دارد. مدیریت همه مسائل اینجا سخت‌تر است. در این مدت دیدگاه من عوض شده است. آنجا امکانات بسیار زیاد است و فوتبال را از پایه شروع می‌کنند و از این نظر تفاوت زیادی با ایران دارد. چند ماه طول کشید تا راهم را پیدا کنم، اما نکات زیادی یاد گرفته‌ام که می‌توانم در ایران پیاده کنم.

فدراسیون بخواهد به ایران می آیم و با تیم ملی به جام جهانی می روم

من فقط برای ادامه تحصیل به آمریکا رفته ام. می‌خواستم دیدم نسبت به دنیا بهتر شود. بعد از مدتی کار کردن در ایران احساس کردم باید برای ادامه کار، تحصیلات و دانشم را قوی‌تر کنم تا زمانی که برمی‌گردم در ایران آن آموخته‌ها را اجرا کنم. اگر فدراسیون بخواهد من برمی‌گردم تا با هم بتوانیم تیم را به جام‌جهانی برسانیم. دیگر وقتش رسیده که نگران صعود به مرحله یک یا 2 نباشیم و برای جام‌جهانی برنامه‌ریزی کنیم. فوتبال در ژن ماست و لیاقت صعود به جام‌جهانی را داریم. من هم ایرانی هستم و هم آمریکایی. 15 سال از آمریکا دور بودم و خیلی دوست داشتم به اینجا بیایم و ببینم تیم فوتبال زنان آمریکا چرا در دنیا اول است، الان فکر می‌کنم دلیلش را می‌دانم؛ در اینجا فوتبال را از سن پایین شروع می‌کنند و تمرینات و بازی‌های منظم دارند.