پروازت بلند بود کوبی؛ خیلی بلند

به گزارش "ورزش سه" نگاه های دوخته شده به زمین و همهمه ای که ورزشگاه مجلل استیپلز سنتر لیکرز را فرا گرفته نه تنها هواداران حرفه ای این ورزش را بلکه تمام ورزش دوستی که به نوعی با این پدیده اجتماعی شگرف اخت گرفته اند، تمامِ دوستداران تماشای سلطه بی حد و حصر از جنس تنیسور شهیر سوئیسی فدرر و البته نادال و جوکوویچ در ورزش تنیس از جنس جدال های یک طرفه اما تماشایی لوئیز همیلتون در فرمول یک، از جنس سیطره بیش از یک دهه رونالدو و مسی بر فوتبال.

 بازیکنان پر آوازه که نبوغ شان آن ها را در این زمره قرار می دهد تا هر ورزش‌دوستی را مجاب کند پیگیرشان باشد، دنبال کنندهِ استعدادهای ذاتی آنها، میلِ بی اندازه به موفقیت و پیروزی شان. در 13 آوریل 2016 دنیا نظاره گر آخرین دیدار مردی بود که دو دهه تمام بسکتبال را با نبوغ کم نظیرش به تسخیر خود در آورده بود و برای این ورزش سبک و ماهیت جدیدی را بنا و تعریف کرده بود؛ کوبی برایانت.

برای نسل های قدیمی تر که شیفته مرد شماره 23 قرمز پوشِ باشگاه شیکاگویی شده بودند که به خط پایان دوران حرفه اش نزدیک می شد او یک موهبت محسوب می شد یک تجلی تازه با حرکات کم نظیر و خیره کننده در زمین که در سده جدید و در عصر مدرنِ این ورزش کم تر دیده می شد.

برای نخستین بار در زمین می شد بازیکنی را یافت که با بدنی نحیف اما با ذکاوت بالا کامل ترین بازیکن تاریخ را در میدان به چالش می کشد. مایکل جردن بعدها اعتراف کرد که حرکات کوبی یادآور حرکات خود او بوده است، از دفاع هوشمندانه اش گرفته تا دریبل های سریع، لی آپ های روان در زیر حلقه تا پروازهای بلند برای دانک های قدرتی و نواختن شوت های کم نظیر با حرکات اغواگرانه. کوبی اما درمورد اولین رویارویی اش با جردن اینگونه بی پروا پاسخ می دهد:" جردن طوری به من نگاه می‌کرد که انگار حق صحبت کردن مقابل او را هم ندارم ولی به او نشان دادم که من با بقیه حریفانش که تا به حال با آنها روبه‌رو شده فرق دارم."

برایانت بعدها با پخته تر شدن و با پوشش تنها نقطه ضعف خود با بدنی عضلانی در زمین دیده می شد، او که  تبدیل به نماد تمام عیار NBA شده بود، او که هیچگاه ساکن نبود بعد از تقدیس کردن شماره 8 و سه بار فتح ان­بی­ای این بار به سراغ شماره 24 رفت تا راه جدیدی را آغاز کند. کوبی با دو قهرمانی دیگر و کسب عنوان MVP (ارزشمند ترین بازیکن) همچنین کسب 81 امتیاز در یک بازی در دیداری بیاد ماندنی برابر تورنتو رپترز بیش از گذشته خود را ماندگار کرد.

یک نوع نبوغ با جلوه خاص که در میدان با ضرب آهنگ تند شروع به نواختن می کرد." اگر تلاش و استقامت را پازل در نظر بگیریم، بعضی ها پازل 20 قطعه ای درست می کنند، بعضی ها 50 قطعه و بعضی ها هزار قطعه، اما من در ذهنم همیشه به خودم میگفتم اگر قرار است روزی بازیکن بزرگی باشم باید به میلیون ها پازل حمله کنم، در این میان همه قطعات را هم نداشتم ولی خودم به ساختنشان دست زدم. "

حالا اما ورزشگاه خانگی لیکرز میزبان آخرین دیدار او بود، شخصیت های گوناگونی در جای جای ورزشگاه گرد هم آمده بودند تا شاهد پایان این رمان دلنشین ورزشی به بهترین شکل باشند، کوبی اذعان داشت: "کمی استرس داشتم، وقتی 8 پرتاب اولم را خراب کردم حسابی برافروخته شدم، پیش خودم فکر کردم این احتمالا بدترینِ آخرین بازی همه رقابت های بزرگ در تاریخ خواهد شد، اما بعد به خودم آمدم گفتم باید به این جوان ها نشان دهم هرگز دست بردار نیستم، حتی آخرین بازی دورانم."

بازی کم نظیری که در نهایت با کسب 60 امتیاز تاریخی توسط «بلک مامبا» برابر اوتا جاز به پایان رسید تا رو در روی خیل عظیم هواداران بهت زده بازنشسته شود، تا سرانجام پس از 20 فصلِ پیاپی شمارشگر تعداد بازیهای او بر روی عدد 1566 متوقف شود، با ثبت انواع اقسام رکورد های شخصی از عبور کردن مجموع امتیازات مایکل جردن گرفته تا کسب بیشترین جایزهِ باارزش‌ترین بازیکن آل استار.

اما دستاورد حقیقی برایانت در دو دهه حرفه ورزشی او را نمی توان تنها در تیم زرد و بنفش پوشِ لیکرزی با کسب جام های متعدد قهرمانی، جوایز انفرادی و رکوردها جستجو کرد، دستاور واقعی او را باید در جای جای دنیا مشاهد کرد و سنجید، از الهام بخش بودن حس خوشایند میل بی اندازه به پیروزی، از علاقه و تعلق خاطر داشتن به ورزش، اینکه اگر اراده‌ای حقیقی به سمت پیروزی آمیخته شود چه پتانسیلی می تواند ایجاد ‌کند.

کوبی برایانت اعلام کرده بود در حال نوشتن و نشر چند رمان جدید برای الهام بخشی مردم خواهد بود، اما با حادثه تلخ و حزن انگیز 26 ژانویه  2020همه آنها نیمه تمام ماند، اما به راستی رمانِ بلند ورزشی او می تواند به تنهایی الهام بخش خیل عظیمی از ورزشکاران و مردمی باشد که هر روز در جستجوی و کندوکاوِ رمز موفقیت و پیروزی می باشند.

او که «جیانا» دخترش را که خود شیفته بسکتبال بود میراث دار خود معرفی کرده بود، همان دخترِ 13 ساله­­­­­­ ­­­­­­که به همراه پدر به سمت باشگاه ورزشی مالیبو در حرکت بودند، اما به قول لبران جیمز حالا همگی بازیکنان NBA میراث دار او خواهند بود. بازیکنانی که به احترام برایانت یک به یک شماره های 8 و 24 خود را با شماره های دیگر تعویض کردند، بازیکنانی جوانی که خود روزی با آرزوی کوبی شدن در لیگ درفت شدند.

برایانت در نامه خداحافظی اش از دوران حرفه ای بسکتبال این چنین تاثیر گذار و احساسی نوشته بود : "بسکتبال عزیزم، از لحظه ای که شروع به پیچاندنِ جوراب های پدرم کردم و پرتاپ های پیروزی خیالی در واپسین زمان مسابقه می انداختم، میدانستم یک چیزی واقعی بود، اینکه عاشقت شده بودم، عشقی ژرف، آنچنان که همه وجودم را به تو  دادم، از کالبد و ذهنم تا روح و جانم را، همچنان پسری که عمیقا عاشق توست، هرگز انتهای مسیر را ندیدم، تنها خودم را دیدم که میدوم، پس دویدم در هر زمینی به دنبال هر توپ سرگردنی بخاطر تو دویدم، تو از من تلاش را خواستی، برای تو هر کاری کردم، من قلبم را به تو دادم، " و به راستی که پروازت برای فتح یک به یک قله های موفقیت در ورزش بلند بود کوبی؛ خیلی بلند.

سید امیر میرصالحی