هروه رنار: عربستان از آرژانتین و اسپانیا هم نمی‌ترسد!

به گزارش ورزش سه، هروه رنار، سرمربی تیم ملی عربستان، در آستانه دیدار حساس امشب برابر اندونزی در مرحله پلی‌آف مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶، در گفت‌وگویی اختصاصی با روزنامه اکیپ از بازگشتش به فوتبال آسیا، مأموریتش در عربستان و عشق جاودانه‌اش به آفریقا صحبت کرد.

رنار که پس از جدایی روبرتو مانچینی دوباره هدایت عربستان را برعهده گرفته، حالا مسئولیتی سنگین دارد: رساندن تیمش به جام جهانی از مسیر دشوار پلی‌آف آسیا. او می‌گوید: "اگر نتوانیم صعود کنیم، یعنی شایسته آن نبوده‌ایم." با توجه به اینکه عربستان در گروه مقدماتی بعد از ژاپن و استرالیا سوم شد، حالا باید برابر تیم‌های اندونزی و عراق ثابت کند هنوز یکی از قدرتهای منطقه غرب آسیا است.

به‌گفته رنار، این دوره با دوران اول حضورش در عربستان تفاوت زیادی دارد. آن زمان فرصت بیشتری برای ساختن تیم داشت، اما او حالا باید وسط مسابقات وارد شود و همه‌چیز را سریع بسازد: "وقتی رسیدم، تیم در وضعیت سختی بود، چهار بازی خارج از خانه و فقط دو بازی خانگی مانده بود. ولی این چالش را دوست دارم. تیم همه ابزارها را برای موفقیت دارد."

او معتقد است عربستان باید با اعتمادبه‌نفس بازی کند و از هیچ تیمی نترسد: "آرژانتین و اسپانیا قهرمان تورنمنت‌های بزرگ اخیرند، اما ما از هیچ‌کس نمی‌ترسیم. حتی از آرژانتین و اسپانیا. اگر به جام جهانی برسیم، باید با غرور و جاه‌طلبی بازی کنیم."

رنار در ادامه از هویت تیم ملی و فلسفه‌اش درباره ترکیب بازیکنان حرف زد: "در این تیم ملی هیچ بازیکن خارجی‌ای که به آنها تابعیت داده باشند نداریم. اگر زیادی بازیکن خارجی بیاوری، روح تیم را از دست می‌دهی. تیم ملی باید تصویر واقعی کشورش باشد، چون فقط این‌طور می‌تواند مردم را با خودش همراه کند."

سرمربی فرانسوی از روابط حرفه‌ای‌اش با مدیران فوتبال سعودی و فضای کاری جدیدش هم تمجید کرد: "اینجا احساس آزادی می‌کنم. نه اینکه همه‌چیز آسان باشد، اما می‌توانم تصمیم‌های خودم را بگیرم. پیشرفت‌های زیادی هم در جامعه دیده‌ام. وقتی در سال ۲۰۱۹ آمدم، زنان هنوز اجازه رانندگی یا سفر بدون مجوز نداشتند، ولی حالا شرایط تغییر کرده است. البته کامل نیست، اما مسیر درست آغاز شده."

در بخش پایانی مصاحبه، لحن رنار احساسی‌تر می‌شود؛ وقتی از آینده و دلبستگی عمیقش به قاره آفریقا حرف می‌زند: "یک روز برمی‌گردم به آفریقا. آنجا بخشی از زندگی من است. جام ملت‌ها، جام جهانی، مردمش… همه‌چیز خاص است. شاید در ۶۶ یا ۶۷ سالگی دوباره روی نیمکت یکی از تیم‌های آفریقایی بنشینم. عشق من به فوتبال و به آن قاره هیچ‌وقت تمام نمی‌شود."

رنار با آرامش و اعتمادبه‌نفس از چالشی تازه حرف می‌زند. او می‌داند صعود عربستان به جام جهانی فقط یک مأموریت حرفه‌ای نیست، بلکه آزمونی برای میراث مربیگری‌اش است. مربی‌ای که از فشار نمی‌ترسد، بلکه از آن نیرو می‌گیرد؛ مردی که میان جاه‌طلبی، هویت و عشق به فوتبال، راه خودش را در این ورزش ساخته است.