یک تصمیم اساسی!
آن‌چه تیم ملی در آن نیاز به بازنگری دارد
به گزارش ورزش سه، شکست مقابل روسیه، درعین حال که آخرین زنگ خطر را برای تیم ملی ایران به صدا در آورد، به عوامل ذی ربط فهماند که دیگر زمان چنداني تا آغاز جام جهانی باقی نمانده و باید برای حضوری آبرومندانه در این جام، تعارفات را کنار گذاشت و تصمیماتی اساسی در جهت تقویت تیم ملی اتخاذ کرد.
فرزندان تزار برای ثبت اولین برد مقابل ایران به نوعی از شاخص‌ترین ظرفیت های تاریخ خود بهره بردند و محل بزرگترین جنگ تاریخ بشریت را میزبان دیدار دوستانه مقابل ایران معرفی کردند تا علاوه بر بهره برداری های سیاسی از انتخابِ این شهر، درصدد بردشان را نیز افزایش دهند.
شهری که پس از گذشت دویست روز جنگ و هلاکت یک میلیون و نیم انسان بی گناه ، شاهد سقوط آلمان نازی بود و به این دلیل برای سی و شش سال به "استالینگراد (۱۹۲۵-۱۹۶۱) "تغییر نام داد.روس ها معتقدند که در این خاک، شکست واژه نامأنوسی است و محلی از اعراب ندارد.
در واقع به نظر می رسد آنها روی تیم ملی ایران حساب ویژه ای باز کرده بودند و انتظار نمایش به مراتب بهتری از تیم ملی ایران داشتند. اما همانطور که کارپین در نشست خبری پس از بازی گفت، عملا چیز خاصی از تیم‌ملی ایران ندیدند.
شاید در شرایط عادی، شکست با حداقل اختلاف مقابل تیم ملی روسیه، آن هم در خاک این کشور، فاجعه ای به شمار نیاید، اما وضعیت هر دو تیم به نحوی است که تبعات این شکست را برای امیر و شاگردانش چند برابر می کند.
*با نگاهی به بازی های قبلی تیم ملی روسیه در می‌یابیم که آخرین دیدار رسمی این تیم دقیقا بر می‌گردد به 'سه سال و ده ماه و بیست و هفت روز" پیش، دیدار مقابل کرواسی در چهار چوب رقابت های مقدماتی جام جهانی و بعد از این تمام بازی های روسیه به شکل دوستانه برگزار شد، آن هم مقابل رقبایی که از نظر رنکینگ در جایگاه به مراتب پایین تری از تیم ملی ایران بودند.
"قرقیزستان، تاجیکستان، ازبکستان، ایران، عراق، قطر، کامرون، کنیا، کوبا، صربستان، بلاروس، ویتنام، برونئی ، سوریه، گرانادا، زامبیا، بلاروس، نیجریه، اردن و قطر."
این لیست تمام تیم های است که طی این مدت روس ها برای حفظ آمادگی مجبور بودند، با آنها بازی کنند. از روی همین لیست به راحتی می‌توانیم پی به شرایط وخیم فوتبال این کشور پهناور برد، کشوری که زمانی قدرت بزرگ فوتبال اروپا محسوب می شد.
اما با این حال لیگ روسیه همچنان بدون وقفه کار خود را ادامه می دهد و بعضا ستارگانی را به سطح اول فوتبال دنیا معرفی میکند که البته به نسبت سال های پیش از تحریم این تعداد بسیار کمتر است، چرا که بسیاری از طرفداران باشگاه های اروپایی با حضور بازیکنانی با پاسپورت کشور روسیه زاویه دارند .
از شاخص ترین بازیکنان حال حاضر روسیه میتوان به الکسی میرانچوک یا الکساندر گولوین اشاره کرد که به نسبت سایر بازیکنان این تیم از کیفیت بالاتری برخوردارند، اما بسی جای تأسف و حسرت که در دیدار مقابل تیم ملی ، نامی از این دو بازیکن در ترکیب اصلی نبود، درواقع به جز سوفانوف گلر نیمکت نشین پاریس سن ژرمن، ده نفر دیگر در لیگ روسیه بازی می‌کردند و به نوعی این تیم منتخب لیگ روسیه بود، البته همین تیم هم برای نشان دادن نقاط ضعف تیم ملی کقایت می‌کرد.
در مجموع باید باید گفت که شرایط سیاسی حاکم بر کشور روسیه که باعث انزوا و افت شدید فوتبال این کشور شده و همچنین عدم استفاده سرمربی این تیم از تمام ظرفیت های موجود در فوتبال روسیه، پذیرش این شکست را سخت تر میکند.
*در این شرایط پای صحبت اکثر منتقدان تیم ملی که بنشینیم، متوجه خواهیم شد، که آنها پیش از پرداختن به مشکلات فنی، که تعدادشان کم هم نیست، معتقدند که قبل از هر چیزی، باید میزان اختیارات (احتمالی) عده ای از بازیکنان تیم ملی کنترل شود.
در زمان سرمربیگری دراگان اسکوچیچ در تیم ملی، پس از اینکه او توانست بروز فاجعه حذف در مرحله مقدماتی را به افتخار سریعترین صعود ممکن تبدیل کنید، با صحنه‌گردانی یکی دو عضو بعدی فدراسیون عده‌ای از بازیکنان تیم ملی یه جای حمایت در اقدامی بی‌سابقه با حضور در نهاد ریاست جمهوری وقت چطور برای بازگشت سرمربی مورد نظرشان فرش قرمز پهن کردند و به نوعی اسباب اخراج اسکوچیچ را فراهم کردند و در ادامه دیدیم که در جام جهانی چه رخ داد.شاید اگر آن روز اصحاب رسانه و اهالی فوتبال بدون هرگونه جانبداری از هر نامی، به دفاع از جایگاه رفیع سرمربی تیم ملی مقابل آن کودتا ایستاده بودند، امروز شاهد روایت های زیباتری از فوتبال ایران بودیم.
احتمالا نقش این دسته از بازیکنان که تجربه حضور در دو جام جهانی را دارند، فراتر از یک بازیکن یا حتی یک کاپیتان است. بدون شک این موضوع که در ادوار گذشته تیم ملی مسبوق به سابقه است ، بخش زیادی از مشکلات فنی را هم شامل میشود.یادمان نرود که در جام جهانی 2006 آلمان عدم پرداختن به این موضوع، باعث شد تا به زعم اکثر کارشناسان و مردم ضعیفترین و بدترین نمایش تیم ملی در جام جهانی را تجربه کردیم.
این دسته از ملی پوشان که همراه با سی کیو دو جام جهانی و دو جام ملت های آسیا را تجربه کردند و اصطلاحا به پسران کی روش معروفند، خواسته یا ناخواسته دست به کاری زدند که اثرات آن با در نظر گرفتن شرایط سیاسی و اجتماعی آن دوران، بین توده مردم و تیم ملی فوتبال شکاف جبران ناپذیری را به‌وجود آورد.
*چه خوشمان بیاید یا نیاید، باید بپذیریم با توجه به افزایش تیم ها در جام جهانی، حضور در این کارناوال فوتبالی، حتی ازبک ها را علی رغم اولین تجربه، به وجد نمی‌آورد و بدون هرگونه تعارفی اقدام به تعویض سرمربی می کنند و این خطر پیرامون نیمکت ایران هم وجود دارد، بخصوص که شاید جز دو دوره 01204 و 2018) ایران همیشه در این مقطع درگیر مسائل مشابه بوده و تجربه این کار را دارد.
بازی تیم ملی مقابل روسیه حجت را بر همه تمام کرده تا دست به اقدامی در جهت بهبود کیفیت تیم بزنند. ا گرچه ایران در این مسابقه تعداد زیادی از بازیکنان درجه اول خود را به همراه نداشت (شاید حضور صرف سردار باعث تغییر نتیجه می‌شد) اما بازهم روند آنچنان است که فشار زیادی روی کادر فنی ایران بوده و کار را برای نفس کشیدن هم سخت میکند.
تیم ایران نیازمند اقداماتی در حوزه فنی و ارتقا در همه ابعاد از جمله پشتیبانی است تا با اعتماد به نفس کافی در جام جهانی به میدان برود. اقداماتی که کادر فنی باید طراح آن باشد و شامل فعالیت جدی در همه دپارتمان‌هایی است که تصویر بهتری از تیم ملی ارائه می‌دهند.
* به جز این بازی در وولگراد برای بار چندم به ما ثابت کرد که بدون هرگونه ابایی باید به نسل جدید فوتبالمان، اعتماد بیشتری کنیم و از کهنه‌سوارانمان دل بکنیم، حتی اگر مقابل تانزانیا با هر نتیجه ای به برتری برسیم. به خاطر داشته باشیم که پیش از جام جهانی 2018 بازیکنی مثل سیدجلال حسینی با آن کیفیت و وجه از ستارگی از تیم ملی کنار رفت. انتخابی که برای کی‌روش دردسرهای زیادی درست کرد اما یک مدافع جوان مثل مجید حسینی را به فوتبال ایران هدیه داد. در همین بازی روسیه هم، نمایش حسین ابرقویی در اولین بازی ملی نشان داد که بین نفر اول و چندم این پست آنقدرها هم تفاوت بزرگی وجود ندارد.
در این باره بیشتر خواهیم نوشت.
