در فرودگاه برزیل کسی گذرنامه‌ام را چک نکرد
من و رونالدو برادریم، او خودش را پاپ می‌داند!
به گزارش "ورزش سه"، وقتی رابطه‌ای ۲۵ ساله قطع می‌شود، همیشه تأسف‌بار است. نیکولا ونتولا در گفت‌وگو با گاتزتا دلو اسپورت درباره رابطه‌اش با بوبو ویری صحبت کرد: «وقتی همدیگر را می‌بینیم، سلام نمی‌کنیم.» اگرچه پایان این دوستی از مدت‌ها پیش مشخص بود، اما تاکنون طرفین به‌صورت مبهم درباره آن صحبت کرده بودند.
ونتولا با آرامش اما با صداقت کامل این موضوع را تأیید کرد و گفت که رابطه کاملاً قطع شده، اما دریچه‌ای برای آینده باز گذاشت: «به‌عنوان یک انسان صلح‌طلب می‌گویم که زمان زخم‌ها را التیام خواهد داد.» برخلاف کاسانو که ماه‌های گذشته با لحنی کمتر دیپلماتیک درباره ویری صحبت کرده بود، ونتولا راه را برای آشتی باز گذاشت.
ویری حالا شیوه ارتباطی خود در شبکه‌های اجتماعی را تغییر داده و همکاری‌های بیشتری با کانال‌های تلویزیونی و استریمینگ آغاز کرده است، در حالی که ونتولا همراه با آنتونیو کاسانو و دانیله آدانی برنامه «ویوا ال فوتبول» را ادامه می‌دهد: «کاری را که دوست دارم با دوستانم آدانی و آنتونیو کاسانو انجام می‌دهم. آنتونیو هنوز به من گیر می‌دهد که چرا در بچگی شورت‌هایم را به او نمی‌دادم. خیلی خوش می‌گذرانیم، بعضی‌ها ما را دوست دارند، بعضی‌ها از ما متنفرند و برخی را اذیت می‌کنیم. اما پشت این کار، تخصص وجود دارد. آدانی و کاسانو روزی ۶-۷ بازی تماشا می‌کنند، من کمی کمتر.»
کابوس مصدومیت‌ها و رابطه با رونالدو
ونتولا در این مصاحبه طولانی، داستان‌هایی از دوران بازیگری‌اش تعریف کرد. او در جوانی مهاجمی بود که انتظارات زیادی از او می‌رفت و یکی از آینده‌دارترین بازیکنان نسل خود بود، اما مصدومیت‌های پیاپی او را متوقف کرد: «اولین مصدومیت وحشتناک بود. در اوج بودم که در بازی امپولی-باری رباط صلیبی‌ام به دلیل خطای دانیله بالدینی پاره شد. او هنوز بعد از ۲۵ سال عذرخواهی نکرده است. مقابل اینتر برگشتم و گل زدم.»
مصدومیت‌ها مانع از حضور او در تیم ملی شدند: «قرار بود نوامبر ۱۹۹۸ مقابل اسپانیا اولین بازی‌ام را انجام دهم. زوف به من قول داده بود. اما قبل از آن در بازی اینتر-سمپدوریا، دو پنالتی گرفتم، ولی در دومی بد افتادم و رباط پاره شد. فرصت بازی در تیم ملی را هم از دست دادم. لیاقتش را داشتم.»
یکی از دوستی‌های ونتولا در دوران حرفه‌ای‌اش با رونالدو، «فنومنو»، بود که او را قوی‌ترین هم‌تیمی‌اش می‌داند: «ما برادر هستیم. یک‌بار به برزیل رفتم و در فرودگاه هیچ‌کس گذرنامه‌ام را چک نکرد. رونالدو گفت، من اینجا مثل پاپ در رم هستم.»
یکی از خاطرات خوش ونتولا گلی است که مقابل اسپارتاک مسکو از روی ضربه آزاد زد: «رونالدو اصرار داشت با پاشنه پاس بدهد تا من شوت بزنم. به او گفتم، من که رونالدو نیستم، اگر شوت به سکوها برود، هو می‌کنند. ولی خوب شد، گلی باورنکردنی زدم. رونالدو این‌جوری بود، مثل یک رهبر ارکستر هواداران را تهییج می‌کرد، تاریبو وست را با لای‌هایش اذیت می‌کرد. هیچ‌وقت به رژیم غذایی اهمیت نمی‌داد.»
