چرا حجم و ضخامت خالص عضلات کافی نبود؟
هادی چوپان مستر المپیای بعدی است به یک شرط!
به گزارش ورزش سه، رقابت مستر المپیا ۲۰۲۵ بیش از آنکه نبردی بین دو بدن باشد تبدیل به صحنه تقابل دو فلسفه در بدنسازی بود؛ جایی که حجم و قدرت در برابر ظرافت و نمایش ایستاد. در پایان، تنها دو رأی فاصله، مسیر قهرمانی را تعیین کرد؛ رأیی که «درک لانسفورد» را به قله بازگرداند و «هادی چوپان» را برای سومین سال پیاپی پشت سر قهرمان مسابقات قرار داد!
در این دوره داوران با دو فیزیک تقریباً بی‌نقص روبه‌رو بودند. چوپان با حجم عضلانی خیره‌کننده، تراکم مثال‌زدنی و دقت در کات‌ها، از همان لحظه ورود به استیج نشان داد که از نظر فنی و تمرینی در اوج است. اما در سوی دیگر، لانسفورد با ترکیبی از فرم کلاسیک‌تر، حرکات نرم و هماهنگ، و لبخندی حساب‌شده توانست آن چیزی را که داوران در «Body Presentation» می‌خواستند به شکلی کامل ارائه دهد.
در مستر المپیا، پیروزی دیگر صرفاً به اندازه عضله یا درصد چربی بستگی ندارد. اجرای فیگورها روی صحنه، داوران و حتی نورپردازی، بخشی از تاثیرگذاری‌ها هستند که نتیجه یک سال سخت رژیم و تمرینات سنگین ورزشکاران را مشخص می‌کند، در همین نقطه، تفاوت میان دو قهرمان شکل گرفت؛ جایی که لانسفورد با آرامش و تسلط، ژست‌ها را پشت سر هم چون قطعات یک نمایش هنری به هم پیوند داد، در حالی که چوپان همچنان بر قدرت تکیه داشت. همین تفاوت ظریف در انتقال احساسات امتیاز روانی را به نفع لانسفورد آمریکایی تغییر داد و داوران را تحت تاثیر قرار داد!
طبق آرای نهایی، لانسفورد با ۶ رأی قهرمانی 4 رأی در شب نخست و ۲ رأی در شب دوم توانست بالاتر از چوپان با ۴ رأی قرار گیرد. اختلافی که از دید بسیاری از کارشناسان، یکی از نزدیک‌ترین رقابت‌ها در تاریخ المپیا بود. رسانه‌های تخصصی بدنسازی از جمله فیتنس ولت ژنریشن آیرون تأکید کردند که اگر قضاوت صرفاً بر اساس فینال انجام می‌شد، احتمال قهرمانی چوپان بسیار بیشتر از دریک لانسفورد بود.
در ایران و جهان، واکنش‌ها به نتیجه نهایی فوراً آغاز شد. هزاران پیام حمایت با هشتگ‌های حمایتی از هادی در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد و بسیاری از علاقه‌مندان از او با عنوان «قهرمان واقعی مردم» یاد کردند. در مقابل، کارشناسان آمریکایی پیروزی لانسفورد را حاصل «تسلط بر اجرا و نمایش» دانستند، نه الزاماً برتری در حجم یا قدرت عضلانی!
از نگاه فنی کارشناسان بر این باورند که داوران آمریکایی بیشتر به فرم و تقارن علاقه‌مندند تا حجم و ضخامت خالص عضلات؛ و اگر این رقابت در اروپا یا آسیا برگزار می‌شد، شاید نتیجه متفاوت رقم می‌خورد. در سال‌های اخیر، جریان جدیدی در داوری بدنسازی شکل گرفته که زیبایی فیزیکی، هماهنگی خطوط بدن و اجرا را مهم‌تر از صرفاً قدرت عضلانی می‌داند نگاهی که لانسفورد به خوبی درک و اجرا کرد و خودش را برای چنین نمایشی روی استیج وگاس آماده کرده بود!
حتی اسطوره بدنسازی «لی هینی» نیز در واکنش به نتایج پیشنهاد داد که رده اوپن به دو کلاس قدی تقسیم شود، چراکه مقایسه بدن‌هایی با ساختار فیزیکی کاملاً متفاوت، گاه منصفانه نیست. این نظر، بازتابی از پیچیدگی تصمیم داوران در چنین رقابت نزدیکی بود.
اکنون نگاه‌ها به سال ۲۰۲۶ دوخته شده؛ جایی که چوپان با تجربه، انگیزه و درک عمیق‌تری از داوری بازمی‌گردد. اگر او بتواند همان قدرت بدنی را با اجرای نرم‌تر و ارتباط صحنه‌ای قوی‌تری ترکیب کند، احتمال بازپس‌گیری تاج قهرمانی بسیار زیاد خواهد بود. در آن سوی میدان، لانسفورد با روحیه‌ای برنده و مجموعه‌ای از قهرمانی‌های پیاپی همچنان چهره‌ای مقتدر باقی می‌ماند.
مستر المپیا ۲۰۲۵ نشان داد که در قله بدنسازی جهان برنده نه‌تنها کسی است که بیشترین عضله را دارد، بلکه آن کسی است که بدنش را چون زبانی زنده بر صحنه سخن بگوید و مانند یک بازیگر هالیوود بتواند با اجرایش داوران را تحت تاثیر قرار دهد، این مسابقه آنقدر نزدیک بود که نشان داد که دو رأی می‌تواند مسیر تاریخ را تغییر دهد، گاهی یک ژست خارق‌العاده، یک مکث در گرفتن فیگور یا حتی زاویه‌ی درست نور تعیین‌کننده تاج قهرمانی خواهد بود!
