ساپینتو به توصیه‌ها توجهی نکرد، شادی کنیم!
بدون پیروزی نمی‌شود زنده ماند - بخصوص در استقلال
به گزارش "ورزش سه"، ریکاردو ساپینتو وعده داده بود که استقلال برمی‌گردد؛ وعده‌ای جسورانه از مربی پرتغالی که تنها چند ساعت مانده به دیدار با مس رفسنجان به زبان آورده بود، کاری که مربیان انجامش نمی‌دهند اما او که گفته بود: «فردا می‌بریم، مطمئن باشید که می‌بریم.» به قولش عمل کرد تا در پایان مسابقه تک تک اعضای تیم را در آغوش بفشارد و همه را متوجه پشت سر گذاشتن افسردگی روزهای ناکامی تیمش کند.
پیش از بازی، ساپینتو در نشست خبری مفصلی که بیش از ۲۵ دقیقه طول کشید، صادقانه درباره مشکلات تیمش حرف زد؛ از فقدان هماهنگی در بین بازیکنان جدید، تا ضعف در تمرکز و ضربات آخر. اما در همان کنفرانس هم نشانه‌هایی از ایمان و لجاجت همیشگی او دیده می‌شد. گفت که استقلال هنوز مسیر طولانی در پیش دارد، اما تأکید کرد هدفش قهرمانی است و باور دارد که این تیم به او پاسخ خواهد داد. کمتر از ۲۴ ساعت بعد، همانطور که قول داده بود، تیمش با چهره‌ای تازه و انگیزه‌ای متفاوت به زمین آمد؛ تیمی که بالاخره شبیه استقلال مورد انتظار هواداران بازی کرد. تماشاگرانی که پیش از مسابقه جو فوق‌العاده‌ای در شهر قدس درست کرده بودند.
استقلال بازی را با استرس آغاز کرد، اما خیلی زود خودش را پیدا کرد. برخلاف هفته‌های گذشته، بازیکنان با اعتمادبه‌نفس بیشتری توپ را به گردش درآوردند، از عقب زمین شروع کردند و با پاس‌های سریع عرضی، نظم دفاعی مس را به هم ریختند. در همان دقایق ابتدایی، یاسر آسانی با دو شوت خطرناک نشان داد که در روز خوبی قرار دارد تا در دقیقه ۱۲ مزد جسارتش را بگیرد. مهران احمدی در میانه میدان توپ‌گیری کرد، با جسارت به عمق زد و توپ را به آسانی سپرد. وینگر آلبانیایی استقلال با شوتی غافلگیرکننده توپ را به تور رساند؛ گلی که نه فقط سه امتیاز، بلکه آرامش را به تیم ساپینتو برگرداند.
اما فراتر از گل، نمایش استقلال در این مسابقه نشانه‌ای از یک تغییر بنیادین بود. تیمی که در هفته‌های گذشته درگیر بی‌نظمی، بی‌اعتمادی و نوسان بود، حالا با نظم دفاعی و هماهنگی بهتری بازی می‌کرد. رستم آشورماتوف در قلب خط دفاع با تمرکز بالا ظاهر شد، سامان فلاح تا زمان مصدومیتش یکی از بهترین‌های میدان بود، و ورود عارف آقاسی پس از هفته‌ها غیبت، یک بازگشت نمادین برای بازیکنی بود که در میانه بحران، به حاشیه رفته بود. ساپینتو پس از بازی، از آقاسی تمجید کرد و گفت او دقیقاً همان تمرکز و جدیتی را نشان داده که از مدافعانش انتظار دارد. صحنه‌ای که با فریاد تشویق ساپینتو پس از یک تکل موفق آقاسی همراه شد، شاید نماد آشتی دوباره میان مربی پرتغالی و شاگرد خوزستانی‌اش بود.
کنار زمین، ساپینتو پرانرژی‌تر از همیشه بود؛ با چهره‌ای مصمم، فریادهای مداوم و مشت‌های گره‌کرده‌اش که هر از گاهی به سمت بازیکنانش نشان می‌داد. انگار خودش هم می‌دانست که این بازی بیش از سه امتیاز ارزش دارد.
استقلال با وجود خلق چندین موقعیت و از دست دادن فرصت‌های متعدد، در نهایت توانست با همان گل زودهنگام آسانی بازی را مدیریت کند. شاید این پیروزی از نظر عددی ساده به نظر برسد، اما برای تیمی که ۲۴ بازی اخیرش تنها ۵ برد داشت و پس از آخرین مسابقه همه از اخراج سرمربی‌اش می‌نوشتند، این برد نه یک پیروزی ساده که شاید نقطه‌ای برای شروع و حمله به همه عناوین پیش رو باشد.
در پایان مسابقه، ساپینتو در نشست خبری‌اش گفت تیمش در مسیر رشد قرار دارد و به بازیکنانش افتخار می‌کند، درحالیکه آنچه در چهره‌اش موج می‌زد نه غرور، بلکه آسودگی بود.
استقلال با این برد نه فقط سه امتیاز، بلکه چیز مهم‌تری به دست آورد؛ باور. بازیکنان دوباره به خودشان ایمان آوردند، هواداران امیدوار شدند و ساپینتو نشان داد هنوز می‌تواند رهبر این تیم باشد. شاید این فقط آغاز راه باشد، اما نشانه‌های بازگشت آبی‌ها روشن است. همانطور که ساپینتو گفته بود: «ما هنوز اول راهیم، اما مسیر درستی را شروع کرده‌ایم.» او که از شادی کردن کنار زمین هیچ ابایی نداشت به توصیه‌ها درباره مدیریت خوشحالی توجهی نکرد، اگرچه این‌بار نه مثل بازی تراکتور بلکه شبیه کسی که به دیگران چیزی را یادآوری می‌کند. بله، بدون پیروزی نمی‌شود زندگی کرد!
