هشت بازی کافی بود: اعلان جنگ به یامال

به گزارش "ورزش سه"، می‌گویند مایکل جردن برای خودش دشمن می‌ساخت تا انگیزه پیدا کند؛ راهی برای حفظ رقابت در اوج. از هر چیزی جنجالی می‌‌ساخت و حتی اظهاراتی را در ذهنش اختراع می‌کرد که به حملات نابخشودنی تبدیل می‌شدند و شایستهٔ انتقام ورزشی بودند. 

رئال مادرید اما نیازی به ساختن رقیب برای ال‌کلاسیکو نداشت؛ چون قبلاً وجود داشت. لامین یامال جرقه را زد و رختکن مادرید از همان لحظه تصمیم گرفت تحریک‌ها را بی‌پاسخ نگذارد. به همین دلیل تنش پایان بازی غافلگیرکننده نبود. «جنگ می‌خواهید؟ به دستش بیاورید»، این جمله در والدبباس زمزمه می‌شد.

ژابی آلونسو در آستانهٔ بازی نمی‌خواست به «ماجرای لامین» بپردازد. اما آنچه مارکا دو روز پیش از ال‌کلاسیکو فاش کرد، واقعیت بود: یامال رختکن مادرید را به هم ریخته بود. اظهاراتش که رئال مادرید را به «دزدی و ناله کردن» متهم می‌کرد، در تیم مثل ترکیبی از خستگی و کلافگی و البته تحریک بود.

حساب‌های تسویه نشده

از همان لحظه، حرف‌های یامال به انگیزهٔ تازه‌ای برای رختکن رئال تبدیل شد؛ بازی‌ای که از قبل در تقویم قرمز علامت خورده بود. اگر حساب‌های تسویه نشده‌ای داشتند، یکی دیگر اضافه شد و این یکی خیلی ویژه بود. چهار شکست فصل گذشته مقابل بارسلونا زیر سایهٔ این اظهارات رفت. 

برای مادریدی‌ها، لامین به خط قرمزها احترام نگذاشته بود و این را بی‌پاسخ نمی‌گذاشتند. یامال در تیررس بود و آنچه در پایان بازی رخ داد، قابل پیش‌بینی بود؛ چون از قبل به او چشم دوخته بودند.

تنش با نزدیک شدن به سوت پایان بالا گرفت و با سوت داور، همه چیز منفجر شد. با لامین یامال در مرکز زلزله. اولین کسی که به سراغش رفت تا بابت حرف‌های پیش از بازی سرزنشش کند، کارواخال بود. کاپیتان رئال مادرید با ژست‌های واضح به او گفت «حالا برو حرف بزن»، و کلمات یامال را به رخش کشید. درگیری میان‌شان بازیکنان بیشتری را تحریک کرد؛ از جمله کورتوا که او هم پیامی برای بارسایی فرستاد. حساب‌های باز زیادی با او داشتند و با پیروزی رئال مادرید، همه یکجا بیرون ریخت. وقتی به نظر می‌رسید اوضاع آرام شده و لامین داشت به سمت تونل می‌رفت، وینیسیوس به «جشن سرزنش» پیوست و دوباره همه چیز را به هم ریخت.

دشمن شماره یک

فقط هشت ال‌کلاسیکو لازم بود تا لامین دشمن شماره یک رئال مادرید شود. نه فقط بازیکنان، بلکه برنابئو هم او را نشانه گرفته بود. توپ هنوز غلت نخورده بود که خصومت با این بارسایی حس می‌شد. همین که اسمش روی ویدئواسکوربورد اعلام شد، صدای استادیوم چند برابر شد و یکی از بلندترین سوت‌های سال‌های اخیر به گوش رسید. این خوشامدگویی مادریدی‌ها به او بود و هشداری برای آنچه در انتظارش بود. بازی که شروع شد: همان داستان. هر بار که شماره ۱۰ بارسا توپ را لمس می‌کرد، غرش تماشاگران برنابئو بلند می‌شد.

کنایه‌های برخی بازیکنان مادرید در پایان بازی، آنچه روی چمن دیده شد را بازتاب داد. رختکن قرار نبود پس از «اعلام جنگ» لامین، به بی‌تفاوت بماند. بلینگام عکسی با دست‌های باز در اینستاگرامش گذاشت و پیامی با مخاطب مشخص: «حرف مفت زدن آسونه. تا همیشه زنده باد مادرید.»