سرسخت و بدون انعطاف: ژابی همان بنیتز است!

به گزارش "ورزش سه"، تنها چیزی که حتی از سبک بازی رئال مادرید قابل پیش‌بینی‌‌تر است، کنفرانس‌های خبری ژابی آلونسو است. در کنفرانس مطبوعاتی در والکاس، پس از اینکه تیمش دومین ناکامی متوالی خود را بعد از باخت در آنفیلد تجربه کرد، او جدی و حتی می‌توان گفت عصبانی به نظر می‌رسید. کارلو آنچلوتی در زمان شکست آرام و متین بود، اما هوش هیجانی‌اش به او اجازه می‌داد که رویکرد آموزشی داشته باشد و فراتر از تبرئه بازیکنان، مسئولیت‌ها را بپذیرد. آلونسو اهل حرف‌های کوتاه و محتاطانه است، توضیحاتش قابل پیش‌بینی‌اند و حتی در لحن پاسخگویی کمی تلخ به نظر می‌رسد.

نه راک‌ اند‌ رول، نه انعطاف

در کنفرانس والکاس چیزی که بسیاری هفته‌هاست در رئال مادرید هشدار می‌دهند، مشخص شد:«ژابی انعطاف ندارد». مسائل یا همان‌طور که آلونسو می‌گوید هستند، یا نیستند. تا جایی که در دفاتر و میان کارکنان والدبباس، به خاطر عدم تمایلش به پذیرش پیشنهادهایی که از خارج از گروه کاری‌اش می‌آید، به او لقب «آدم سخت‌گیر» داده‌اند. آلونسو در آمریکا وعده‌ راک‌ اند‌ رول در رئال مادرید داده بود، اما حالا پس از ۲۱ بازی تحت هدایت او و ۱۷ پیروزی، می‌توان گفت پیشنهاد او بیشتر شبیه موسیقی آسانسوری است تا هر آهنگ AC/DC یا بروس اسپرینگستین.

در اتاق مطبوعاتی کوچک والکاس، این مربی باسکی تنها گفت:«می‌دانیم کجا هستیم و در لحظات خوب و بد باید تعادل را حفظ کنیم. فصل طولانی است. توقعات بالاست، اما ما با آن کنار می‌آییم و برای آن آماده می‌شویم.»

این پاسخ یکی از هشت سؤالی بود که از او پرسیده شد و بیشتر جنبه کلی‌گویی داشت. رئال مادرید پس از شکست سنگین در متروپولیتانو کمی بی‌هویت شده است، مسابقه‌ای که پس از آن جلسه‌ای روشن‌کننده با فلورنتینو پرز داشت. این اولین جلسه نبود، زیرا پیش از آن نیز دیداری داشته که رئیس باشگاه برخی نکات ناراحت‌کننده را به او گوشزد کرده بود. پیش از گل‌های متروپولیتانو، رئال تیمی بود که پرس بالا اعمال می‌کرد و حریفان را در زمین خودشان خفه می‌کرد تا توپ را بدست آورد و حملات سریع ترتیب دهد. ایده‌ای نو و جسورانه از بازی دیده می‌شد، اما این سبک شاید برای بازیکنانی که به چنین تلاش بدون توپ عادت ندارند، بسیار سخت بود. به عنوان مثال، در والکاس، رایو ۱۱۳.۵ کیلومتر دوید و رئال ۱۰۵.۳ کیلومتر، یعنی هشت کیلومتر کمتر.

پس از شکست در متروپولیتانو، رئال به سختی از پس غیرت در قزاقستان و ویارئال در خانه برآمد و مقابل ختافه نیز کار دشواری داشت. سپس ال‌کلاسیکو رسید که رئال در برنابئو با دفاع فشرده بازی کرد، و بعد پیروزی آسان مقابل والنسیا قبل از شکست در آنفیلد و تساوی در والکاس.

مدت‌هاست که رئال مادرید از زمانی که آلونسو روش بازی جسورانه‌اش را معرفی کرد، قابل شناسایی نیست. اولین رئال آلونسو، در جام جهانی باشگاه‌ها، بسیار شجاع‌تر از الان بود؛ تیمی متعهد که مربی‌اش به شایستگی اعتقاد داشت و از کنار گذاشتن هیچ ستاره‌ای هراس نداشت. امروز حتی ذره‌ای از آن رئال باقی نمانده، زیرا تیم همان ضعف‌هایی را دارد که سال گذشته آنچلوتی را به دردسر انداخت؛ ترکیب اصلی بازیکنانی دارند که لیاقت جایگاهشان را ندارند، در حالی که بازیکنان شایسته در نیمکت منتظرند.

تیم وارد فازی خنثی از بازی شده است، جایی که بیشتر درباره روابط بازیکنان با آلونسو صحبت می‌شود تا کیفیت بازی تیم. همه این‌ها به دلیل چالش وینیسیوس با مربی است که باشگاه در این مورد از مربی خود به صورت علنی حمایت نکرده است. در واقع، باشگاه به آلونسو اطلاع داد که هیچ‌گاه بازیکن برزیلی را جریمه نمی‌کند و او باید خودش مشکل را حل کند، کاری که آلونسو با تحمل فشار و نگاه به جای دیگر انجام داد تا وینیسیوس را در زمین قرار دهد، هرچند بازیکن برزیلی در زمین کم‌اثر اما بیرون از آن بسیار مؤثر است.

تعجب‌آور است که آلونسو دیگر همان مربی شجاع سابق نیست. حتی برای بازیکنانی که به اعتقادش به شایستگی و شایسته‌سالاری اعتماد کرده‌اند، تعجب‌آور است و او حالا جایگاه رهبری‌ای که در ابتدای فصل کسب کرده بود را از دست داده است. او همچنین حمایت باشگاه را ندارد، جایی که انعطاف کمش باعث شده با رافا بنیتز مقایسه شود.

آلونسو در صدر جدول لالیگا باقی مانده که همین نجات‌بخش او در این مرحله از فصل است، فصلی که نه مدیریت باشگاه پشت اوست و نه هواداران کاملاً به پروژه او علاقه‌مند شده‌اند. به این ترتیب، رئال مادرید از راک‌اند‌ رول آلونسو به «تیم‌ یک آدم سرسخت» تبدیل شده است.