دریغ از آن تیم باشکوه تاریخ فوتبال
ایتالیا واقعیت خودش را دید: چرا دنیا به ما می‌خندد؟
به گزارش ورزش سه، شکست سنگین ایتالیا مقابل نروژ، دومین باخت در کمتر از یک‌سال، به شکلی بی‌رحمانه پرده را از جلوی واقعیت فوتبال ملی ایتالیا کنار زد و نشان داد امروز واقعاً کجای فوتبال اروپا ایستاده‌اند. تیمی که هنوز از زخم‌های گذشته خاطرات بدی دارد، و در هر لغزش، دنیای بیرون با شگفتی و خنده به آن نگاه می‌کند. نمایی از یک فوتبال فرسوده، البته با ظاهری آراسته، با عطری از جوانی، اما زیربنایی خالی و بوی کهنگی که پنهان نمی‌ماند.
این شکست یادآور یک حقیقت ساده بود: ایتالیا در ماه مارس می‌تواند مقابل هر حریفی زانو بزند. اگر نروژی‌ها در نیمه اول طوری که انگار از سر دل‌سیری بازی می‌کنند، بازی نمی‌کردند، چه تعداد گل در همان 45 دقیقه وارد دروازه ایتالیا می‌شد؟ کافی بود کمی فشار واقعی بیاورند تا ایتالیا بارها و بارها فرو بریزد. از تیم‌هایی که احتمالاً در پلی‌آف به آنها می‌خورند، دست‌کم نیمی توان آسیب‌زدن به ایتالیا را دارند. این واقعیتی است که باید با آن روبه‌رو شد؛ نه بهانه‌ای برای پناه بردن به نقش قربانی.
ایتالیا بدشانس نیست؛ شایسته بخت و اقبال هم نبوده است. ساختار ناعادلانه فیفا هم بهانه‌ای برای دلداری دادن نیست. آنچه ایتالیا را در دنیا مضحکه کرد، همین ادعای نابرابری بود؛ ادعایی که در یک نشست خبری جهان را به خنده انداخت. حقیقت این است: ایتالیا تیمی متوسط است، چند پله پایین‌تر از اسکاندیناوی‌ها و خیلی‌های دیگر؛ در توان فیزیکی، در استعداد، در انگیزه.
نیمه اول که گتوزو از آن به‌عنوان نقطه روشن یاد کرد، تنها سرابی بود در برابر تیمی که ایتالیا را با نگاهی سرشار از تردید تماشا می‌کرد. اینها واقعا همان ایتالیای بزرگ هستند؟ یکی از قدرتهای تاریخ فوتبال؟. یک فوت، یک فشار کوچک کافی بود تا دوباره به گوشه رینگ رانده شوند. آیا این همان نقطه شروعی است که گتوزو وعده‌اش را داد؟ از یک‌سو عذرخواهی برای نمایش ضعیف، از سوی دیگر دیدن نیمه پر لیوان؟ کجاست آن خشم، آن غریزه، آن روحیه جنگ‌جویانه که از گتوزو انتظار می‌رود؟
ایتالیا بعد از بازی با مولداوی—که باید آسان‌ترین بازی می‌بود—به جای قدرت، بی‌تمرکزی نشان داد. در گروهی که ضعیف‌ترینِ اروپا بود، تنها به این دلیل دوم شدند که بقیه از آنها بی‌رمق‌تر بودند. و حالا گفتن اینکه «قرعه بد بود» چه معنایی دارد؟ ایتالیا به‌خاطر هیچ دست پنهانی به گروه نروژ نرفت؛ خود را با ناکامی مقابل آلمان به آن گروه رساند. و اگر آن مسیر ساده‌تر می‌بود، هم گروه شدن با اسلوواکی، ایرلند شمالی یا لوکزامبورگ، آیا با این وضعیت تضمینی وجود داشت که ایتالیا بتواند از آن گروه هم راحت صعود کند؟
فوتبال ایتالیا امروز بیش از بهانه، به شفافیت نیاز دارد. اگر این واقعیت تلخ درک نشود، ماه مارس برای ایتالیایی‌ها تکراری آشنا خواهد بود؛ ضربه‌ای دیگر به حیثیت فوتبال این کشور، و حسرتی دیگر.
