
به گزارش ورزش سه، آدریان سیلوا در ۵۴ سالگی همچنان فوتبال بازی میکند؛ نه از سر نوستالژی و چسبیدن به گذشته، بلکه از سر ایمانی عمیق به اینکه شور و شوقِ واقعی هرگز بازنشسته نمیشود. او در لیگ پریمرا C اروگوئه به میدان میرود، تمرین میکند، گرم میکند و وارد زمین میشود، انگار قله مهمی برای فتح کردن باقی مانده است. سیلوا تأکید میکند که هر بار پا روی چمن میگذارد، حس میکند خانوادهاش، پدر و مادر و برادرانی که از دست داده، کنار او هستند. برای سیلوا فوتبال یک پناهگاه است؛ جایی که گذشته، هویت و عشقِ پایدارش دوباره زنده میشود.
او میگوید: «در این سن موضوع این نیست که مثل جوانها بیشتر تمرین کنم، باید بهتر تمرین کنم.» سیلوا با انضباطی کامل زندگی حرفهایاش را حفظ کرده: سالن بدنسازی در خانه، برنامه غذایی دقیق، دویدن، نظارت بر ضربان قلب و استراحت در زمان مناسب. همین نظم باعث شده او در بازگشت دوباره به سطح رقابتی، نه یک بازمانده، بلکه یک فوتبالیست کامل باشد؛ کسی که همتیمیهای جوان برایش احترام قائلاند و از تجربهاش میآموزند.
فوتبال او دیگر به سرعت و انفجار وابسته نیست؛ سیلوا با مکث، دقت و تصمیمهای درست بازی میکند. او میگوید: «سعی میکنم هیچ پاس اشتباهی ندهم.» در زمین او واقعا جالب کار میکند: بدون بهانه، بدون عجله، با آرامش کامل.
سیلوا دو منبع الهام بزرگ دارد: لیونل مسی و کازویوشی میورا. او از مسی آرامش و زبان جهانی فوتبال را میگیرد، و از میورا باور به اینکه سن فقط یک عدد است. آدریان رویایی خاص در سر دارد: «میخواهم روزی در اروپا و اسپانیا بازی کنم.» رؤیایی که شاید هرگز محقق نشود، اما برای او مهم نیست؛ آنچه ارزش دارد، پیگیری رویا است.