دادهها علیه زورف: تنیس از همیشه سریعتر است
به گزارش ورزش سه و به نقل از تسنیم، الکساندر زورف اخیراً در شانگهای ادعا کرد که برگزارکنندگان عمداً سرعت بازی در تورنمنتهای ATP را کاهش دادهاند تا شرایط برای موفقیت کارلوس آلکاراس و یانیک سینر مهیاتر شود. این ادعایی است که بازتاب گستردهای یافت اما بررسی دقیق دادهها نشان میدهد که چنین موضوعی صحت ندارد.
زورف در اظهارات خود تأکید کرده بود که شرایط مسابقات به گونهای تنظیم شده که این دو بازیکن جوان همواره شانس رسیدن به مراحل پایانی تورنمنتها را داشته باشند اما در ورزشی که امروز بیش از هر زمان دیگری تحت سلطه آلکاراس و سینر قرار دارد، گویا برخی ترجیح میدهند به جای پذیرش برتری فنی و تاکتیکی این دو تنیسور، عوامل بیرونی را مقصر بدانند. این همان مسیری است که زورف نیز طی کرده است؛ در حالی که قبل از بیان چنین ادعاهایی بهتر بود نگاهی دقیق به دادههای موجود میانداخت تا از بروز چنین قضاوتهای اشتباه و تبعات آن جلوگیری شود.
تورنمنتهای ATP کندتر نشدهاند
ابتدا باید روشن کرد که سرعت یک تورنمنت نتیجه ترکیبی از چند عامل مختلف است؛ نوع سطح مورد استفاده (که تنها بخش قابل کنترل برای برگزارکنندگان است)، شرایط آبوهوایی و نوع توپهای مسابقه که معمولاً تأثیری خارج از اختیار مسئولان دارند. مجموع این عناصر در نهایت شاخصی به نام CPI میسازد؛ معیاری که سرعت کلی شرایط بازی را نشان میدهد.
درک CPI برای بسیاری از هواداران آسان نیست، زیرا صرفاً یک عدد است و تا زمانی که بدانیم هر مقدار به چه سرعتی اشاره دارد، معنای دقیق آن روشن نمیشود. با این حال، تا زمانی که نسخه سادهتری از این معیار ارائه شود، میتوان به دادههای تکمیلی و قابلفهمتری رجوع کرد.
برای تشخیص کند یا سریع بودن یک تورنمنت، تنها نگاه کردن به CPI کافی نیست. دو شاخص مهمتر هستند:
1. درصد آسها
2. میانگین تعداد تبادل ضربهها در هر امتیاز
این دو شاخص تصویری واقعیتر از سرعت بازی ارائه میدهند. با مقایسه این دادهها در سال 2025 با سالهای پیشین روشن میشود که ادعای زورف نه تنها پایه و اساسی ندارد، بلکه عکس آن ثابت میشود.
بررسی دادهها؛ کدام تورنمنتها کندتر یا سریعتر شدهاند؟
به استثنای تورنمنتهای زمین خاکی که اصولاً تنها تحتتأثیر شدید آبوهوا دچار تغییرات قابل توجه میشوند، سایر مسابقات به غیر از ایندین ولز یا سرعتی مشابه گذشته داشتهاند یا حتی سریعتر شدهاند.
ایندین ولز تنها رویدادی است که واقعاً کندتر شده؛ کاهش درصد آس و افزایش تبادلات شوت این مسئله را نشان میدهد. شانگهای اگرچه CPI پایینتری نسبت به سال 2024 دارد اما میزان آسها و تبادل ضربههای آن تقریباً ثابت مانده است. به نظر میرسد برگزارکنندگان برای جلوگیری از افزایش بیش از حد سرعت ناشی از توپهای پرقدرت، سطح زمین را اندکی کندتر کرده باشند. پاریس نیز کمی کندتر از سال گذشته بوده است اما نکته مهم اینجاست که سایر تورنمنتها سریعتر شدهاند.
میامی، کانادا، سینسیناتی و فینال ATP همگی افزایش سرعت را نشان میدهند. کانادا در سال 2025 سریعترین تورنمنت بوده و میانگین تبادل تنها 3.7 ضربه داشته است. سینسیناتی حتی از این هم سریعتر بوده و تعداد آسهای بیشتری ثبت شده است.
بر اساس دادههای رسمی، میانگین تبادل ضربه در تورنمنتهای مسترز زمین سخت در سال 2025 حدود 4 ضربه بوده؛ رقمی که نسبت به سال 2022 حدود 0.3 ضربه کمتر است. این یعنی بازی نه تنها کند نشده، بلکه سرعت آن اندک اما قابلاندازهگیری افزایش یافته است.
در مجموع بیش از 70 درصد امتیازها در تنیس مدرن تنها 1 تا 4 ضربه طول میکشند. این یعنی بازی امروز یکی از سریعترین دورانهای تاریخ خود را تجربه میکند، حتی اگر تماشاگران گاهی تنها رالیهای طولانی و نادر را به یاد بیاورند.
آیا تنیس دهههای 70 و 80 واقعاً سریعتر بود؟ یک تصور غلط!
یکی از باورهای رایج این است که چون بازی در دهههای 70 و 80 مبتنی بر سرویس و والی بود، سرعت مسابقات بیشتر بوده است اما این فرض واقعیت تاریخی ندارد. دلیل خروج بازیکنان به سمت تور این بود که با راکتهای چوبی و زههای محدود آن دوران، ایجاد تاپاسپین و ضربههای قدرتمند از انتهای زمین دشوارتر بود. بنابراین، بازیکنان برای کسب امتیاز چارهای جز نزدیک شدن به تور نداشتند.
اگر ویدئوهای دهه 80 را تماشا کنید، میبینید که ریتم مسابقات بسیار کندتر از تنیس امروز است. امروز به لطف پیشرفت مواد راکتها، فناوری زهها، آمادگی بدنی و سبک بازی مبتنی بر قدرت و سرعت، بازی با شتاب و شدت بیسابقهای انجام میشود. آنچه تغییر کرده، شیوه بازی است، نه سرعت آن.
برای مثال، در فینال رولانگاروس، آلکاراس و سینر حتی بیش از ویمبلدون یا آزاد آمریکا به تور نزدیک شدند. علت این موضوع دشواری کسب امتیاز از خط پایه در زمینهای کندتر خاکی است. در زمینهای سریع، یافتن لحظه مناسب برای نزدیک شدن به تور دشوارتر است، زیرا احتمال عبور توپ از کنار بازیکن بیشتر میشود.
زورف دنبال بهانه است، نه دلیل!
اگر بخواهیم علت تفاوت میان آلکاراس، سینر و سایر بازیکنان را بفهمیم باید به سبک بازی آنها نگاه کنیم. در دورانی که بازی سرویس - برگشت و ضربه اول از اهمیت زیادی برخوردار است، این دو بازیکن از خط پایه گزینههای بیشتری برای والانس، تغییر ریتم، ساختن امتیاز و ضربههای برنده دارند. در حالی که بسیاری تنها یک مسیر اصلی برای پیروزی دارند، آلکاراس و سینر چندین مسیر مؤثر در اختیار دارند.
در نتیجه، هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد برگزارکنندگان به نفع این دو تنیسور کاری انجام دادهاند. مسئله ساده است: آنها بهتر، کاملتر و از لحاظ ذهنی و فنی کارآمدتر از رقبا هستند.
در این بین برای برخی سادهتر است که جهان را مقصر بدانند تا اینکه برتری دیگران را بپذیرند. تنیس کندتر نشده است؛ فقط دو بازیکن پدیدار شدهاند که استانداردهای بازی را بالاتر بردهاند و دیگران را ناگزیر میکنند برای رقابت با آنها پیشرفت کنند؛ بنابرین، هرگاه کسی ادعا کرد که شرایط مسابقات برای رسیدن سینر و آلکاراس به فینال مهیا شده، کافی است به او یادآوری کنید: یا آنها به قدری خوب هستند که رسیدنشان به فینال طبیعی است یا سایر بازیکنان ابزار لازم برای به چالش کشیدن آنها را ندارند.
همانطور که داروین در سال 1859 گفت: بقا از آنِ سازگارترینهاست، نه قویترینها. در تنیس امروز نیز همین اصل برقرار است؛ هر کس نتواند خود را با سرعت و کیفیت بازی مدرن وفق دهد، از رقابت عقب میماند.
