یادداشت: چگونه وولفسبورگ اوج گرفت؟

به گزارش "ورزش سه"، همان اندازه که حضور دورتموند در نیمه پایینی جدول بسیاری را شگفت زده کرد، قرار گرفتن وولفسبورگ در کورس قهرمانی و تبدیل شدن آنها به جدی ترین رقیب بایرن هم بسیاری را متعجب کرد.
بسیاری از هواداران فوتبال در آلمان، آشکارا از باشگاه وولفسبورگ متنفر هستند. وولفسبورگ یکی از دو باشگاهی است که تماما به یک کمپانی تعلق دارد و هواداران فوتبال این را یک انحراف از اصول باشگاهداری آلمانی می دانند که تعلق بیش از 49 درصد از یک باشگاه به یک شخص یا کمپانی را ممنوع کرده است.

آنها معتقدند منابع مالی کمپانی وولکس واگن، باعث شده تا سبزها از برتری ناعادلانه ای نسبت به دیگر باشگاه ها برخوردار باشند. برای مثال هیبرت بروخاگن، رئیس باشگاه آینتراخت فرانکفورت، بتازگی پیوستن آندره شورله به وولفسبورگ را غیرعادی توصیف کرد؛ زیرا این انتقال را غیرمتوازن با ابعاد انتقال های معمول بوندس لیگا می دانست؛ ادعایی که بیراه هم نبود. تردیدی نیست که شورله بازیکن خوبی است اما تبدیل شدن او به سومین بازیکن گران قیمت تاریخ بوندس لیگا، کمی عجیب بود.


سه سال قبل، هاینس یواخیم واتسکه، نایب رئیس باشگاه دورتموند، هم اعلام کرده بود باشگاه هایی که پایگاه هواداری بیشتری دارند، باید سهم بیشتری از حق پخش تلویزیونی داشته باشند؛ نسبت به تیم هایی که هواداران کمتری دارند و واتسکه آنها را تیم های کارگری توصیف کرده بود؛ طعنه ای که مستقیما به وولفسبورگ اشاره داشت.

تنها دو ماه بعد از صحبت های واتسکه بود که یک کمپانی که در مورد بازاریابی رسانه ای تحقیق می کرد، اعلام کرد دیدار تیم های وولفسبورگ و بایرلورکوزن را فقط 5000 نفر از شبکه اسکای تماشا کرده اند؛ آماری که ادعای واتسکه را تائید کرد.

وولفسبورگ تنها قهرمانی اش در تاریخ بوندس لیگا را در سال 2009 به دست آورده بود، اما پس از آن به قدری افت کردند که کسی انتظار نداشت آنها بار دیگر به تیمی مدعی تبدیل شوند؛ آن هم با نمایش هایی تماشایی که می تواند هوادارانی جدید برای آنها دست و پا کند.

در آخرین روزهای سال 2012 وولفسبورگ که در شرایطی بحرانی قرار داشت، به دنبال یک مربی جدید بود؛ کسی که جانشین مناسبی برای استیو مک لارن و فیلیکس ماگات باشد. ماگات که سال 2009 وولفسبورگ را قهرمان بوندس لیگا کرده بود، با تصمیم های عجیب و غریبش در فصول بعد، از چشم مدیران باشگاه افتاد و پس از آن استیو مک لارن هم نتوانست انتظارات را برآورده کند.

گزینه اصلی که در رسانه ها از آن نام برده می شد، برند شوستر بود. در همان روزها یکی از شبکه های تلویزیونی آلمانی اعلام کرد: وولکس واگن به دنبال نام های بزرگ است. گفته می شود برای نشستن شوتر روی نیمکت وولفسبورگ، تنها جزئیات نهایی باقی مانده است، اما دو روز بعد، وولفسبورگ یک مربی چهل و هشت ساله به نام دیتر هکینگ را به خدمت گرفت که مهم ترین دستاورد مربیگری اش، صعود به بوندس لیگا با آلمانیا اخن در سال 2006 بود؛ شخصیتی نه چندان پر سر و صدا که ترجیح می دهد بدون جلب توجهات، کارش را انجام بدهد.

کسی که این انتخاب را از طرف باشگاه وولفسبورگ انجام داد، کلاوس آلوفس بود؛ مدیری که فقط پنج ماه قبل، بعد از دوره ای طولانی و موفق از وردربرمن جدا شد و به وولفسبورگ پیوسته بود. آلوفس زمانی راهی وولفسبورگ شد که نالدو، مدافع برزیلی، مدتی پیش از آن این مسیر را طی کرده بود. او تابستان گذشته هم آرون هانت را از وردبرمن به وولفسبورگ برد تا جمع برمنی های سابق در وولکس واگن آره نا جمع شود.
البته تفاوت کار در وولفسبورگ با برمن برای کلاوس آلوفس این بود که او در این باشگاه، بودجه ای در اختیار دارد که در باشگاه قبلی هرگز خبری از آن نبود. دقیقا به همین دلیل بود که برمن نتوانست کوین ده بروین را از چلسی بخرد و این ستاره بلژیکی در نهایت با انتقالی 22 میلیون یورویی راهی وولفسبورگ شد.
البته آلوفس تلاش نکرد با خرید بازیکنان سابق برمن یا خرید بازیکنانی که آنها رویایش را در سر داشتند، وولفسبورگ را به نسخه پولدار باشگاه سابقش تبدیل کند. در واقع بهترین تصمیمات او، انتقال های هوشمندانه ای بود که کسی انتظارش را نداشت و البته پول زیادی هم برایش هزینه نشد؛ از جمله به خدمت گرفتن هکینگ؛ مربی ای که سبک کاری و ابعاد شخصیتی اش، چیزی شبیه توماس شاف بود که سال ها هدایت برمن را به عهده داشت.

زوج آلوفس- هکینگ، وولفسبورگ را به سطحی رسانده اند که در این فصل در پنج دیدار، دروازه حریفان را برای چهار بار یا بیشتر باز کرده اند؛ دستاورد درخشانی که یکی از آنها مقابل بایرن مونیخ صدرنشین رقم خورد. آنها مطمئنا فصل بعد در چمپیونزلیگ حضور خواهند داشت و هنوز می توانند در رقابت های این فصل لیگ اروپا به دستاورد بهتری از حضور در جمع هشت تیم پایانی دست پیدا کنند.پیروزی 3-1 مقابل اینتر در دیدار دیشب نشان داد که آنها برای موفقیت در رقابت‌های اروپایی هم دورخیز کرده‌اند و از اعتماد به نفس لازم برای روبرو شدن با حریفان با تجربه هم برخوردارند.


شاید خیلی زود باشد که بخواهیم وولفسبورگ را یک مدعی همیشه در فوتبال آلمان بدانیم، اما تواضع هکینگ و حرفه ای گری آلوفس آنها را به سطحی رسانده که دیگر یک تیم کارگری نیستند و البته بازی هایشان بیش از 5000 بیننده دارد.