پاسخی به یادداشت "آلکنو، هدیه کرونا به والیبال ایران"

به گزارش "ورزش سه"، دیروز، به تاریخ ۱۶ خرداد ۱۴۰۰، مطلبی در سایت ورزش سه با عنوان «ولادیمیر آلکنو، هدیه کرونا به والیبال ایران!» چاپ شد که انگیزه نگارنده از نوشتن مطلب پیش روست. ضمن موافقت با عنوان نوشته قبلی در رابطه با بخت خوبی که کرونا برای تیم ملی والیبال مردان ایران به ارمغان آورد، نگارنده معتقد است قضاوت و هیجان زودهنگام از چهار برد اخیر تیم ملی در برابر هلند، کانادا، ایتالیا و بلغارستان نه تنها تمجید از ولادیمیر آلکنو و بچه های درخشان تیم به حساب نمی آید که میتواند حتی به ضرر تیم تمام شود. لطفاً دقت شود که نوشته پیش رو به هیچ وجه انتقاد از سرمربی و بازیکنان نیست. اتفاقا، هدف حمایت از تیم است، از طریق تذکر به مراقبت در ابراز واکنش و ایجاد انتظارات زودهنگام.

ولادیمیر رومانوویچ آلکنو، سرمربی مطرح و پرافتخار روسی نیاز به معرفی ندارد. کارنامه طلایی دوران سرمربیگری آقای آلکنو، چه در سطح باشگاهی با دینامو مسکو و زنیت کازان و چه در سطح ملی با تیم کشورش روسیه، گویای همه چیز است. تعویض پست طلایی موزرسکی (از مدافع وسط به قطر پاسور) توسط این سرمربی در فینال المپیک ۲۰۱۲ مقابل برزیل خاطره مشترک همه والیبال دوستان در سراسر دنیاست. جایی که بازی ۲ هیچ باخته را ۳ بر ۲ برد و قهرمان المپیک شد.

آلکنو در طی این دو هفته از لیک ملت های والیبال هم عملکرد درخشانی داشته که کارشناسان به درستی از آن تمجید کرده اند. اما میخواهیم بررسی کنیم که چگونه این نوع تمجید هیجانی از عملکرد آلکنو در این مرحله از مسابقات بخاطر چهار برد اخیر (کاری که مقاله ی امروز ورزش سه انجام داده) میتواند به ضرر تیم تمام شود.

برد اول تیم ملی برابر هلند صورت گرفت، تیم هلندی که از حضور نیمیر عبدالعزیز در این دوره از مسابقات به غایت استفاده میکند. این بازیکن ۲۹ ساله ۲ متر و یک سانتی تا اینجای رقابت ها طبق اعلام رسمی سایت فدراسیون جهانی والیبال امتیاز آورترین بازیکن (مجموع ۱۲۶ امتیاز)، بهترین مهاجم و دومین سرویس زن برتر مسابقات بوده. نکته قابل توجه اینجاست که سرمربی هلند از نیمیر در مقابل ایران استفاده نکرد و این بازیکن، به هر دلیلی، بازی داده نشد. قطعا کار هر تیمی، با بودن نیمیر عبدالعزیز، به مراتب سختتر میشود.

برد دوم تیم ملی مقابل کانادا صورت گرفت، تیمی که در المپیک هم حریف ما خواهد بود. سرمربی این تیم از دو بازیکن کلیدی خود به نام های شارون ورنان-ایوانز و نیکولاس هوگ در مقابل ایران استفاده نکرد. گرچه هدف این نیست که عملکرد کل تیم را تابع مستقیم حضور یک یا دو بازیکن در نظر بگیریم اما نیم نگاهی به عملکرد این بازیکنان طی همین چند بازی اخیر مشخص کننده تاثیر چشمگیر آنها در میدان است.
برد سوم ایران مقابل ایتالیا صورت گرفت. تیمی که تمرکز اصلی خود را روی مسابقات المپیک گذاشته و در اقدامی جالب توجه، تیم دوم خود با سرمربی دوم خود را راهی لیگ ملت ها کرده. اینجا نه خبری از جیانلی بااستعداد هست نه از بلنجینی پرشور. تیم و سرمربی حاضر در لیگ ملت ها، تیم و سرمربی ذخیره ایتالیاست.

برد چهارم ایران هم مقابل بلغارستان شکل گرفت. تیمی که خیلی نام و نشان خاصی در دنیای والیبال ندارد و از شش بازی فقط یک برد کسب کرده اما در بازی مقابل ایران کلیدی ترین بازیکن خود را به کار نگرفت. تسوتان سوکولوف ۲ متر و ۶ سانتی ۳۱ ساله تا اینجای مسابقات چهارمین امتیازآور و مهاجم برتر مسابقات بوده و بالاتر از صابر کاظمی جوان و بااستعداد قرار گرفته.

حالا با در نظر گرفتن این نکات پیش زمینه ای در ۴ دیدار اخیر ایران با سرمربیگیری آلکنو، آیا درست است که چشم بسته به تعریف و تمجید تیم و دستاورد سرمربی بپردازیم و بنویسیم «تیمی که دوباره قد علم کرد؟» کمی هیجان زده به نظر می آید. بدون شک همه ما از برد تیم ملی با آلکنوی دوست داشتنی، که به حق اگر بهترین انتخاب ورزشی ایران در طی سالیان اخیر نباشد در جمع بهترین هاست، خوشحال میشویم، اما بهتر نیست کمی صبر کنیم و مصاف ایران را مقابل آمریکا یا مخصوصا سربستان که با تمام قدرت ظاهر شده ببینیم؟

در واقع، منطقی است که این سرمربی بزرگ با این بازیکنان با استعداد آینده درخشانی را جلوی چشم همه ما ترسیم کنند اما بیاییم و اینبار قبل از هیجان زده شدن و تمجید زودهنگام، کمی صبر کنیم، کمی با اعداد و آمار جلو برویم و انقدر زود توقع مدال المپیک نداشته باشیم. حتما از به دست آوردن هرمقامی خوشحال میشویم و لذت میبریم اما اگر بنا به خوشی های زودهنگام ما باشد، چه جام ها که باید بالای سر میرفت و چه توپ ها که باید به تور می نشست. این تمجید زودهنگام، با نادیده گرفتن واقعیات پس زمینه ای، انتظارات کاذب ایجاد میکند و فردا دامن خودمان و این تیم دوست داشتنی و سرمربی بزرگ را می گیرد. به امید موفقیت تیم ملی والیبال با آلکنوی عزیز.