عیسی و تیری به کهکشان برای سقوط (عکس)

به گزارش "ورزش سه"، در فوتبال فاصله میان عشق و نفرت، قهرمان بودن یا ضدقهرمان شدن، فاصله شجاعت و ترس و همه کلمه هایی که معنای دوستی و دشمنی را به ذهن می آورند، گاهی به سرنوشت یک توپ گره می‌خورد. یک توپ که شاید کمی اینطرف‌تر یا آنطرف تر بخورد و سرنوشت میلیون ها نفر را عوض کند؛ ولی هیچ کدام از این ها هم اتفاقی نیست و دنبال‌شان که کنی به سرنخی می رسی که معنای آن تیرک خوردن یا گل شدن، یا به بیراهه رفتن آن را درک خواهی کرد.

با کمی چاشنی شانس می‌توانست ضربه سر عیسی آل کثیر پس از برخورد به تیرک عمودی دروازه به تور دروازه حسین حسینی برسد و آن وقت خیلی چیزها پس از یکی دیگر از بازی های حیثیتی استقلال و پرسپولیس دچار تغییر می‌شد و تاریخ طور دیگری به رشته تحریر درمی‌آمد.

این تغییرات قبلا به گونه دیگری رقم خورده بود و دست سرنوشت آل کثیر این فرزند خطه جنوبِ  ایران را در آخرین سال های فوتبال حرفه ای به جایی رسانده بود تا مجالی برای نشان دادن توانایی هایش پیدا کند. کسی فکر نمی کرد این بازیکن که نه در فیزیک از بازیکنان دیگر سرآمد است و نه در تکنیک  و نه در شوتزنی و نه در دیگری فاکتورهای بازی فوتبال، بتواند در پرسپولیس اینطور بدرخشد که اگر حتی درصدی از سوی مربیانی که دستشان می رسید، اینطور فکر می شد، او خیلی زودتر از این ها سر از تیم های بزرگ و مدعی در می آورد. عیسی علی رغم تمام این نداشتن ها همیشه خودش بوده و وقتی در محوطه جریمه توپ را به او می رسانند، فقط به این فکر می کند که چطور می تواند با کمترین کار آن را به چارچوب و درنهایت تور دروازه بزند.

به پرسپولیس که رسید، فرصت زیادی برای درخشش نخواست؛ انگار که می دانست یک حادثه تلخ کمی آنطرف تر از رویاهای او ایستاده و محرومیتی 6 ماهه به دلیل رفتار غیرحرفه‌ای که تاکنون خیلی با معنای آن آشنایی نداشت، گریبان او را خواهد گرفت. با تمام این ها بازگشت و ثابت کرد آن درخششِ فوق تصور مقطعی نبوده است. گلزنی در دربی، باز کردن دروازه سپاهان در نقش جهان و آن حرکات تکنیکی خیره کننده و چشم نواز برای زدن گل برتری سرخپوشان در سوپرجام نشان از توانایی های بالای مهاجمی می داد، که در آستانه دیدار حساس و حیثیتی یک چهارم نهایی جام حذفی نبودنش به دغدغه اصلی کادر فنی پرسپولیس تبدیل شده بود و البته دلیلی برای شادمانی هواداران در جبهه رقیب.

آل کثیر به ترکیب اصلی نرسید، اما بالاخره  در دقیقه 74 به جای امید عالیشاه با چهره‌ای امیدوار برای تغییر نتیجه به زمین وارد شد تا مانند دیدار رفت همان مهره ای باشد که می تواند نتیجه بازی را تغییر بدهد و احتمالا با تکرار همان شادی گل جنجالی اش، دوباره نقل اصلی محافل فوتبالی شود.

فوتبال همیشه با تو نیست و خیلی از مواقع هم علیه تو عمل می کند. اگر عیسی در بازی رفت مقابل استقلال، با بهترین زمانبندی و با بهترین جایگیری ممکن به ریباند شوت شهریار رسید و گل پیروزی بخش تیمش را به ثمر رساند، در یک چهارم نهایی جام حذفی دست سرنوشت درست در برابر او ایستاده بود تا ضربه سرش در آستانه ورود به دروازه با تیرک برخورد کند و به جریان بازی بازگردد. ماجرای بدتر از این هم هنوز برای عیسی در راه بود و آن هم زمانی بود که برای زدن پنالتی چهارم تیمش رفته بود و شوت او با فاصله چند متری از بالای دروازه هوا را شکافت و به اوت رفت؛ شوتی که بیشترین واکنش‌ها را در فضای مجازی به همراه داشت و هواداران استقلال انگار که آرزویشان برآورده شده باشد، کنایه زدن به بازیکنی را آغاز کردند که زمینه ساز شکست‌شان در بازی رفت با آن شادی گل جنجالی شده بود.

این ها بخشی از ماجرای فوتبال است که درست مثل زندگی گاهی از ما قهرمان می سازد، گاهی یک آدم ترسو و گاهی ضدقهرمان. به قول دکتر حمیدرضا صدر که همین امروز (جمعه 25 تیرماه 1400) از دستش دادیم، کفه شکست‌های زندگی معمولا بسیار سنگین‌تر و جانکاه‌تر از موفقیت‌ها و خوشحالی‌های آن است و بهتر است همه با این حقیقت کنار بیایند. همین کفه سنگین شکست‌ها در زندگی است که عیسی آل کثیر را در بهترین سال دوران حرفه ای 6 ماه از فوتبال دور می کند و پس از بازگشت و زدن چند گل مهم، مصدومیت از راه می رسد و حالا که پزشکان او را هر طور شده بود، رساندند، اتفاقات بازی طوری رقم خورد که او باز هم احساس قهرمان بودن یا ضدقهرمان شدن را در فاصله چند دقیقه، حداقل در اعماق وجودش با تمام وجود درک کند؛ زمانی که ضربه سر او به تیرک خورد و چند دقیقه بعدتر که ضربه پنالتی اش به آسمان رفت.

عیسی آل کثیر احتمالا وقتی ورزشگاه آزادی را شب گذشته پس از شکست تیمش ترک می کرده و در راه خانه بوده، به این فکر می کرده که این همه اتفاق برای من فقط در چند ماه رخ داده است!؟