ظهور امپراتوری کشتی ایران

به گزارش ورزش سه، از امروز همه می‌دانند هالیدی تمام است و قرار است رس مهندس و کارگر جماعت کشیده شود. مردی با شلوار شش جیب که صبح علی‌الطلوع از اتاق بزرگش در طبقه اول ساختمان خارج می‌شود و همه جا می‌پلکد و پاپیون‌ها را چک می‌کند! 

به‌جز ساختمان مرکز رسانه – تلویزیون کشتی، از سالن بدنسازی و مرکز هوش مصنوعی و بنای جدید (موزه) تا خوابگاه تا سالن‌های تمرین و سلف و استخر، در این دو سه هفته در آرامش و سکونی طبیعی بودند اما اتمام مسابقات جهانی به معنای سر و صدای مجدد در گوشه و کنار مجموعه است. دبیر از کرواسی برگشته و دو جام قهرمانی بزرگ آزاد و فرنگی حالا مسئولیتش را هم بیشتر کرده، پس اوضاع برای همه دشوارتر خواهد بود. 

این حال و هوای همیشگی تکه‌ای از ورزش ایران است که حالا اسمش با موفقیت‌هایی تاریخی گره خورده. رشته اول در اوج است. هدف، المپیک 2028 لس‌آنجلس. جایی که سطح‌بالاترین رقابت در تاریخ این رشته را نظاره خواهیم کرد و یک روز غفلت، ممکن است تحسین امروز را با طعن و کنایه و نفرت‌پراکنی عوض کند، بخصوص که جماعت نسبتا پرشمار منتقد از رییس فدراسیون کشتی در مقابل دو قهرمانی و نتایج خیره‌کننده سکوت کرده و احتمالا برای آن روز نیرو ذخیره می‌کنند. 

نکته پراهمیت، شتاب گرفتن در افزایش سطح ورزشی این رشته در دو سه سال اخیر و ظهور جوانهای نخبه از سراسر ایران و سرازیر شدن‌شان به خوابگاه‌های ملی کشتی است. جایی با انگیزه مالی، شهرت و موفقیت و  به قول آن پسر دوست داشتنی تیم ملی " شکستن زنجیره فقر خانواده". این نگرش، فضایی رقابتی و امیدوارکننده ساخته تا کشتی در حین افزایش سرانه سالن و فضای تمرین، در بعد قهرمانی هم به رشدی بی‌سابقه نزدیک شود.

کافیست به پیروزی تیمهای اعزامی به مسابقات جهانی در رده‌های پایه نگاه کنید و امیدوار باشید که قهرمان‌های جدیدی هم در راهند... چهره‌هایی شبیه به بچه‌های مودب و رقابت‌جو و البته جوان دو تیم فعلی که اغلب در همه چیز سرآمد بودند. (تربیت این نیروی انسانی نخبه هم بخشی مهم از موفقیت این فدراسیون است. )

به واقع دبیر به سبک خود برای رشته کشتی، یک امپراتوری بنا کرده است. کاری به مرور و با سماجت که از تایید صلاحیت برای انتخابات خبرساز کشتی در دوره قبلی آغاز کرد و با درگیری با معاونین ورزش قهرمانی (ازجمله پولادگر) ادامه داد و در نهایت با پیروزیهای کمابیش حالا به جایی رسید که احتمالا مانعی بر سر راهش وجود نداشته باشد. 

این راهی طولانی و عبرت‌آموز بوده است و به کشتی برای اولین بار شانی در خور عنوان ورزش اول بخشیده است. چیزی که هرگز پیش از این وجود نداشت، گرچه گذشتگان نیز ابرهایی بوده و برکوه‌هایی باریده تاامروز رودخانه چنین پرآب و خروشان باشد. 

در جشن دو شب پیش علی دبیر آگاهانه به حمایت از سایر ورزش‌ها پرداخت تا فعلا کلک دوگانه مورد‌علاقه در ورزش ایران (فوتبال مقابل سایر رشته‌ها) را کنده باشد، اما حقیقت این است که اگر مرد اول کشتی ایران اینچنین سوار بر ترک موتور و آویزان نماینده و وزیر و وکیل با اعتبارات دولتی و شخصی چنین تحول زیرساختی و کیفی بزرگی در این رشته به وجود آورده، مدیران فوتبال باید به" ول‌معطلی" خود اعتراف کنند. ورزشی با این همه توجه که دو باشگاه پرهوادارش با بودجه و اعتبارات گزاف، ویرانه‌ها را شخم نزده و پله‌ای به گذشته اضافه نکردند و خانه به دوش و ساکن کهنه ساختمان اهدایی‌اند. 

اما می‌شود ( و باید)  کار کرد. همین امروز صبح و 72 ساعت بعد از پایان مسابقات جهانی( که پلتفرم‌ها را از توجه عجیب و غریب مردم به رقابتهای این شش روز در زاگرب متعجب کرد) به فدراسیون کشتی بروید و اگر توانستید دبیر را پشت میزش پیدا کنید. او در محل حاضر است و دارد بابت تک تک روزهایی که نبوده ملت را مواخذه می‌کند. برای او جهانی 2025 خیلی زود تمام شده و قرار است خون همه تا سال بعد و جهانی بعدی در شیشه باشد! 

پژمان راهبر