انگلیس، اسکاتلند، ایرلند، ولز، ایرلند شمالی
یک رویای مشترک: بریتانیایی‌ترین جام جهانی تاریخ
به گزارش ورزش سه، بریتانیا در آستانه تجربه یکی از انگلیسی‌ترین جام‌های جهانی تاریخ قرار دارد؛ سناریویی که در آن ممکن است پنج تیم از جزایر بریتانیا برای نخستین‌بار در یک تورنمنت جهانی کنار هم حاضر شوند. اسکاتلند و انگلیس تا این لحظه صعودشان را قطعی کرده‌اند و سه تیم دیگر، ایرلند، ولز و ایرلند شمالی، در پلی‌آف برای تکمیل یک «پنج‌گانه» تاریخی تلاش خواهند کرد.
«فقط فکر کردن به حضور در جام جهانی، من را احساساتی می‌کند.» این جمله را کریگ گوردون، دروازه‌بان اسکاتلند، در حالی گفت که تا چند ماه دیگر ۴۳ ساله می‌شود؛ مردی جا افتاده که نخستین بازی‌اش برای تیم ملی را در مه ۲۰۰۴ انجام داد و حالا رویاهایی را زنده کرده که گمان نمی‌کرد روزی دوباره لمس‌شان کند. سه‌شنبه، او بلیت حضور در جام جهانی را به دست آورد و پس از برد دراماتیک ۴-۲ مقابل دانمارک، با اشک‌هایی که مثل سیل از چشم‌هایش سرازیر بود، گفت: «این صعود همه‌چیزِ من است؛ بی‌اغراق، همه‌چیز.»
اسکاتلند از سال ۱۹۹۸ در جام جهانی حاضر نشده بود. آنها 28 سال پیش با تساوی مقابل نروژ، شکست مقابل برزیل و شکست تلخ مقابل مراکش، پایان عصر طلایی فوتبال‌شان را به چشم دیدند. بااین‌حال، در فاصله سالهای ۱۹۷۴ تا ۱۹۹۸ اسکاتلندی‌ها در شش تورنمنت از هفت تورنمنت بزرگ جهانی حاضر بودند. اسکاتلند با صعود دوباره به جام جهانی نه‌تنها گرفتن انتقام آن سه دهه برمی‌گردد، بلکه ممکن است بخشی از یک اتفاق بی‌سابقه شود: حضور چهار تیم بریتانیای کبیر و ایرلند در یک جام جهانی. اتفاقی که هرگز در تاریخ رخ نداده و شبیه‌ترین نمونه‌اش به سال ۱۹۵۸ برمی‌گردد.
اسکاتلند و انگلیس همین حالا راهی جام جهانی شده‌اند. ولز، ایرلند و ایرلند شمالی هم در پلی‌آف حضور دارند. فرمت جدید ۴۸ تیمی جام جهانی، امید را به بسیاری از کشورها تزریق کرده و پلی‌آف‌های ۲۲ تیمی (۱۶ تیم از اروپا و ۶ تیم در پلی‌آف بین‌قاره‌ای) نفس‌ها را در سراسر قاره‌ها در سینه‌ها حبس کرده است.
در ایرلند، هنوز شادیِ گل دقیقه ۹۶ که جلوی صعود مجارستان را گرفت و امید را زنده کرد ادامه دارد؛ گلی که تروی پَرِت، مهاجم ۲۳ سالهای که از دسته‌های پایین انگلیس به لیگ هلند مهاجرت کرد، به ثمر رساند. او در بوداپست سه گل زد و پس از سومین گل، مقابل دوربین‌ها از شدت احساسات اشکهایش سرازیر شد و گفت: «چند سال بود گریه نکرده بودم…» ایرلند، با هدایت هیمیر هالگریمسون، مربی‌ای که ایسلند را به رویاهای یورو و جام جهانی رساند، حالا دوباره معجزه را باور دارد.
ولز هم همچنان از انرژی برد ۷-۱ برابر مقدونیه شمالی تغذیه می‌کند؛ بردی که آنها را قادر می‌کند نیمه‌نهایی پلی‌آف را در خانه برگزار کنند. این تیم پس از خداحافظی گرت بیل، دوران تازه‌ای را آغاز کرده و نشانه‌هایی از بازگشت به مسیر درست در آن دیده می‌شود.
ایرلند شمالی اما مسیر سخت‌تری دارد؛ تیمی که از باریک‌ترین مسیر ممکن، یعنی لیگ ملت‌ها، به رقابت پلی‌آف رسیده. با وجود گروهی با دشواری متوسط شامل بلغارستان، بلاروس و لوکزامبورگ، صعود آنها یک فرصت تاریخی است که ایرلند شمالی شاید بتواند از آن استفاده کند.
در میان این همه رویای بریتانیایی‌ها در فوتبال این جزیره یک حقیقت بی‌چون‌وچرا وجود دارد: انگلیس. اولین تیم اروپایی که جواز حضور در جام جهانی را قطعی کرد و این کار را با نمایشی تقریباً بی‌نقص انجام داد؛ ۲۲ گل زده در هشت مسابقه، بدون دریافت حتی یک گل. با این حال، حتی این تیم قدرتمند هم سایه‌هایی دارد: از جمله کشمکش پنهان توماس توخل و جود بلینگام، پس از اعتراض ستاره رئال مادرید به تعویض شدن در شش دقیقه پایانی دیدار مقابل صربستان. سرمربی انگلیس هشدار داد: «باید احترام گذاشت و درست رفتار کرد.»
جام جهانی ۲۰۲۶ می‌تواند «بریتانیایی‌ترین» نسخه تاریخ شود؛ اگر بعد از انگلیس و اسکاتلند، دیگر تیمهای بریتانیایی هم یکی یکی از مسیر پلی‌آف عبور کنند و کشورهای تشکیل‌دهنده جزایر بریتانیا برای نخستین‌بار در یک صحنه جهانی همگی کنار هم قرار گیرند.
