لتونی ۰-۵ انگلیس: توخل و سه‌شیرها در جام جهانی!
به گزارش "ورزش سه"، امشب شبی بود که انگلیس، چیزی را که از مدت‌ها پیش مشخص بود، قطعی کرد. توماس توخل و بازیکنانش تابستان آینده به‌عنوان صدرنشین گروه K در مرحله مقدماتی، راهی جام جهانی خواهند شد. مسیرشان بی‌دردسر و رکوردشان، با وجود اینکه هنوز دو بازی دیگر باقی مانده، بی‌نقص است.
اما کار واقعی تازه از اینجا شروع می‌شود. تنها چاشنی خطرساز در این دیدار، از سمت هواداران انگلیس بود که در نیمه اول خواستند پاسخ انتقاد توخل از سکوت تماشاگران در بازی دوستانه هفته‌ی قبل برابر ولز (که با پیروزی ۳-۰ به پایان رسید) را بدهند. توخل بعد از آن بازی از «بی‌سروصدایی» تماشاگران ومبلی گله کرده بود.
با این حال، این بازی هم نمایش قدرتمند دیگری از تیم توخل بود؛ هرچند مقابل حریفی بسیار ضعیف که خودش هم انگار می‌دانست هیچ شانسی ندارد. آنتونی گوردون گل اول را زد و هری کین پیش از پایان نیمه‌ی نخست دو گل دیگر اضافه کرد تا شمار گل‌های ملی‌اش به عدد ۷۶ برسد.
فقط مسئله این بود که انگلیس چند گل دیگر می‌زند و آیا می‌تواند برای ششمین بازی متوالی در مرحله مقدماتی، گل نخورد؟ بله، موفق شد؛ و این یعنی نهمین کلین‌شیت پیاپی برای جوردن پیکفورد، دروازه‌بان تیم، ادامه رکورد شخصی‌اش در تیم ملی. باز هم توپ زیادی سمت دروازه‌اش نیامد.
فضای استادیوم کوچک حس و حال «بازگشت به گذشته» داشت؛ مثل استادیوم‌های قدیمی. نه فقط به‌خاطر پیست دو و میدانی که تماشاگران را از زمین دور می‌کرد، بلکه چون فقط طبقه پایین سکوها سقف داشت. در یک سمت ورزشگاه هم ردیفی از درختان بلند دیده می‌شد، بدون صندلی!
فضا با شعارهای تماشاگران انگلیسی در همان دقایق ابتدایی شکل گرفت:«توماس توخل، هر وقت بخوای برات می‌خونیم!»
بعد:«صدامون کافیه برات؟»
و حتی:«حمایت کردن‌مون مزخرفه!»
طنزآمیز بود؟ هم بله، هم نه. وقتی نام توخل پیش از بازی از بلندگو اعلام شد، یکی دو بار صدای اعتراض هم شنیده شد.
توخل با ترکیبی قوی تیمش را به زمین فرستاد. تنها نکته غیرمنتظره، نیمکت‌نشینی مارک گِهی بود که سرمربی گفت تصمیم گرفته به او استراحت دهد. ازری کنسا کنار جان استونز در قلب دفاع بازی کرد و مایلز لوئیس اسکِلی هم دوباره در دفاع چپ به میدان رفت.
انگلیس با همان صحنه‌ی همیشگی روبه‌رو شد: حریفی که با چینش ۱-۴-۵ کاملاً دفاعی بازی می‌کرد. بازی آرام شروع شد. کین دو بار توپ را به تور رساند اما پرچم آفساید روی حرکت بوکایو ساکا بالا رفت. بعد هم یک موقعیت عالی را پس از همکاری با گوردون از دست داد.
در این بین، جنگ لفظی بین هواداران و توخل به جذاب‌ترین بخش بازی تبدیل شده بود:«توخل، توخل، برامون یه آهنگ بخون!»، که باعث شد او برایشان دست تکان دهد.
بعد:«وقتی تیم‌مون افتضاح بود، تو کجا بودی؟» توخل بعدها گفت از شوخ‌طبعی انگلیسی‌ها خوشش می‌آید.
لتونی تا دقیقه ۲۶ کاملاً منسجم دفاع می‌کرد، اما اشتباه بزرگش زمانی بود که تصمیم گرفت حمله کند. در همان لحظه، پس از از دست دادن توپ، استونز یک پاس بلند فرستاد و گوردون در موقعیت تک‌به‌تک با مدافع راست حریف، قرار گرفت و فضای لازم را پیدا کرد.
گوردون قبلاً هم نشان داده بود که سرعتش از یورکوفسکیس بیشتر است. این بار اما داخل زد و با ضربه‌ای کات‌دار و تماشایی توپ را به گوشه دروازه فرستاد.
گوردون درخشان بود و هواداران انگلیس هم با شوخی‌هایشان ادامه می‌دادند:«اینجا که دیگه ساکته!» و «توخل راست می‌گفت، هوادارا افتضاحن!»
اما کین دوباره تمرکز را به زمین برگرداند. نحوه زدن گل دوم حیرت‌انگیز بود، موقعیتی از تقریباً هیچ، در لبه محوطه جریمه. با حرکتی سریع و شوتی زمینی و سنگین، دروازه‌بان هیچ شانسی نداشت.
او سپس با یک ضربه سر خطرناک دروازه‌بان را امتحان کرد و قبل از پایان نیمه، با گرفتن یک پنالتی، گل دومش را هم زد.
در استادیوم ۲٬۴۵۶ هوادار انگلیسی حضور داشتند و بعضی از آنها در نیمه‌ی دوم دیگر به صندلی‌هایشان برنگشتند، چون باران شدید می‌بارید، سقفی در کار نبود، گزینه‌های حمل‌ونقل عمومی بعد از ساعت ۹:۴۵ شب محدود بود و در هر حال، کار تمام شده بود. توخل پیش خودش چه فکری می‌کرد؟
لتونی، تیمی با رتبه ۱۳۷ جهان، شنبه قبل مقابل آندورا در خانه مساوی کرده بود. در دو سال گذشته تنها دو بازی مقدماتی را برده‌اند، مقابل جزایر فارو و آندورا. قرار نبود اینجا معجزه‌ای کنند. فقط شاید می‌توانستند یک گل بزنند.
گل بعدی در پی سانتر جِد اسپنس و برخورد توپ به زوییدریس و سپس تونی‌شفس به ثمر رسید، و گل آخر را هم ازه با ضربه‌ای دقیق زد. بازی با این صحنه به پایان رسید که هواداران باقی‌مانده از توخل خواستند برایشان آواز بخواند. او هم با لبخند دست تکان داد و تشویقشان کرد. انگلیس حالا در جام جهانی است و آنها برای قهرمانی نقشه می‌کشند.
