کد خبر : 1465687 | 15 مهر 1396 ساعت 08:09 | 124K بازدید | 0 دیدگاه

بایرن مونیخ و یوپ هاینکس

​​​​​​​من مرد خداحافظی همیشگی نیستم....

حمیدرضا صدر به بازگشت یوپ هاینکس به نیمکت بایرن مونیخ پرداخته، چرا و چگونه؟...

​​​​​​​من مرد خداحافظی همیشگی نیستم....

ّ"... باز می گردم. همیشه باز می گردم. مرا تصدیق کنی یا انکار، مرا سرآغاز بپنداری یا پایان، من در پایانِ پایان‌ها فرو نمی روم. مرا بشنوی یا نه، مرا جستجو کنی یا نکنی، من مردِ خداحافظی همیشگی نیستم. باز می گردم، همیشه باز می گردم"... بازگشت یوپ هاینکس به بایرن یادآور جمله های نادر ابراهیمی در قطعه "بار دیگر شهری که دوست می داشتم" شده...

 

یوپ بازگشته. "Osram "، با همان صورتی که پوستش در تب و تاب رقابت ها سرخ می شود، با همان حرص خوردن ها و از شادی به پرواز درآمدن های کودکانه. بازگشته و جای کارلو آنچلوتی را گرفته. بازگشته و بازنشستگی را به هیچ گرفته. بازگشته تا فصل پر تب و تاب 18-2017 بایرن طوفان زده را سامان بخشد. کارل هاینتس رومنیگه با شوق جمله "... اعتماد عمیقی بین یوپ و بایرن وجود دارد. ما از ته دل قدردان یوپ هستیم که پذیرفت سرمربی ما شود" را بر زبان آورده.


یوپ بازگشته و برای چهارمین بار روی نیمکت بایرن نشسته. یوپ که سه بار بایرن را قهرمان بوندسلیگا کرده، یک بار قهرمان جام حذفی و یک بار فاتح لیگ قهرمانان. یوپ که در فینال لیگ قهرمانان 2013 پس از گل دقیقه 89 آرین روبن برابر بروسیا دورتموند پرواز کرد. بایرن 1-2 پیروز شد و یوپ فصل تاریخی اش را با فتح سه جام کامل کرد. او همه را مات کرد، آلکس فرگوسن، پپ گواردیولا و ژوزه مورینیو را، همه را... یوپ گفته بود باز نخواهد گشت، هرگز، هیچ وقت؛ ولی اکنون پس از 1585 روز بازگشته، پس از 38040 ساعت. او بین رومنیگه و هوینس در صف مدیران بایرن، بین طرفداران و بازیکنان و رسانه ها مصالحه ای ایجاد کرده. شده یگانه گزینه محبوب. فرصتی داده به مدیران سرگیجه گرفته بایرن تا راهی برای فرار از مخمصه پیدا کنند. هر چه باشد از آن تیم خیلی های شان همان اطراف هستند: مانوئل نوئر، جروم بواتنگ، داوید آلابا، ژاوی مارتینز، آرین روبن، فرانک ریبری، توماس مولر...

 

1245330


مدیران بایرن جان کندند تا از آنچلوتی حمایت کنند و طرفداران بایرن تلاش کردند کارلو را بفهمند، ولی کارلو آن مربی نبود که مونیخی ها صف به صف پشت سرش لشگر بکشند و آواز پیروزی سر دهند. شکست با سه گل برابر پاری سن ژرمن در لیگ قهرمانان کارلو را در مونیخ به پایان راه رساند. کارلو شوقی برای شکوفایی کینگزلی کومان، جاشوا کیمیچ و رناتو سانچز نشان نداد و به آینده باشگاه دل نبست. کارلو به قول رسانه های آلمانی "پخته خور" بود، بی اعتنا به آینده. کارلو چیزی نداشت به بایرن بیفزاید و برخلاف پپ گواردیولا به پایان قرارداد سه ساله اش نرسید.


بنابراین یوپ شد همان کارت برنده همیشگی بایرن در آستین. یوپ که طی سال های 91-1987 مربی بایرن بود: دو بار قهرمان لیگ شد و دو بار در رتبه دوم جای گرفت و توسط اولی هوینس اخراج شد. در فصل 2009- 2008 طی هشت بازی پس از اخراج یورگن کلینزمن روی آن نیمکت نشست، زمانی که بایرن در خطر از دست دادن حضور در لیگ قهرمانان بوده وارد شد و ماموریت غیرممکن را ممکن کرد: طی پنج دیدار به چهار پیروزی و یک تساوی دست یافت و با دو امتیاز پشت سر وولفسبورگ قهرمانی بوندس لیگا را از کف داد. سپس در سومین حضورش طی سال های طلایی 13-2012 سه گانه حیرت آور را رقم زد.


بایرن همان بایرن حسابگری است که همه انتظارش را دارند، ولی نمی توانیم یوپ هاینکس را ستایش نکنیم. پسر کارگرزاده ای که هنوز با دویست و بیست گل زده در سیصد و شصت بازی پس از گرد مولر و کلاوس فیشر بهترین گلزن تاریخ بوندسلیگا است. مردی شیفته مونشن گلادباخ که در نوردزاهاین وستف فالبان زندگی می کند. همان جایی که گونتر نتزر و مارک تراشتگن از آن برآمده اند... بایرن در دل طوفان به او روی آورده. به یوپ هفتاد و دو ساله. ولی برای توصیف سیاست های بایرن همین کافی که جانشینی که باشگاه از او نام برده اند جولین نیجلسمان است، مربی سی ساله هوفنهایم، جوان ترین مربی لیگ های بزرگ اروپا. چهل و دو سال جوان تر از یوپ.

 

 

حمیدرضا صدر

 

 

از همین نویسنده بخوانید:

 

 

روزی روزگاری رنگ نارنجی ....

 

مسی گرافیکا یا این که چرا عاشق فوتبال هستیم

 

 میلان؛ آتش گرفتن تیم کاغذی

 

مورینیو - گواردیولا: جنگ قدیمی را از سر بگیر

 

بارسا بدون رئال و رئال بدون بارسا؟

 

باز هم کابوس: آرسنال در استمفورد بریج

 

از رئال کهکشانی تا رئال ضد کهکشانی

 

 نیمار: خروج از سایه مسی و رونالدو

 

پیراهن باشگاه سنگین‌تر است یا پیراهن ملی؟

 

قصه امروز: فوتبال همان آرزو است

 

ایتالیا2017: پسران جوانِ ونتورای کهنسال 

 

نه، این بار کسی برای ونگر دل نسوزاند

 

به یاد شکوه از دست رفته یک امپراتوری

 

رازگشایی معمای ویمبلی: تاتنهام- چلسی

 

ویژه از جزیره: من خسه هستم و تو ونگر

 

جام برای آسنسیو، چاقو برای والورده 

 

سرقت از رستوران ایتالیایی در لندن

 

آیا بارسلونا در حال فروپاشی است؟

 

چلسی و کونته: وحشت از سرنوشت آنچلوتی

 

نیمار - پاریس؛ عملیات گنگستری 2017

 

 نیمار: بی وفایی و پول پرستی یا فرار از سایه مسی؟ 

 

 چهل سالگی دیدار ایران - آرژانتین؛ جشنواره رئال 

 

گرت بیل: پسر سرگردان برنابئو

 

جنون خرید در فوتبال اروپا: خرج کن و فقط خرج!

 

مورینیو و یونایتد: فصل دوم، فصل پرواز؟

 

چلسی و دیگو کاستا: جنگ با خروس جنگی 

 

انتقال جنجالی بونوچی: چرا سرباز کهنه کار یووه راهی میلان شد؟

 

 خامس رودریگز: وداع طولانی و تلخ از نوع مادریدی

 

جان تری در آستون ویلا: نه نمی تونی از روی سایه‌ات بپری

 

 طناب داری که آرام و بی صدا بافته شد

 

پوچتینو در لبه تاریخ و رویا

 

تابستان از نوع آرسنالی؛ بهترین‌ها را از دست بده

 

سایه و روشن های یک انتقال جنجالی

 

بازگشت رونالدو به منچستر‌یونایتد: هفت پرسش

 

نگاه انتقادی اکونومیست به صعود ایران!

 

کی‌روش: از منچستر تا تهران برخلاف مسیر آب

 

وقتی عروسی به کوچه ایران رسید 

 

روزی که بلیت جام جهانی مهر باطل خورد

 

از رونالدو تا بوفون؛ از آسمان تا زمین

 

زیدان - آلگری: نیش‌ها را به هیچ بگیر

 

توخل و دورتموند: وداع سرد سرد با دیوار زرد

 

فرانچسکو توتی: پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد

 

گاسکویین 50 ساله: بدون نامه‌ای از محبوبه بی‌وفا

 

آیا دو جام یونایتد، جام های میکی ماوس بودند؟!

 

سه سقوط کرده: ونگر، گواردیولا، مورینیو

 

زیدان ماند و انریکه رفت

 

جان تری: وداع مرد احساساتی تک باشگاهه

 

چلسی 2017: دویدن دنبال باد

 

شبی در آمستردام برخلاف جریان آب

 

وقتی هیولا، سرخپوست‌ها را بلعید

 

بازنگری تاریخی‌‌ترین قهرمانی پرسپولیس؛ جام 1352

 

کسی نمی‌گفت آفتاب در مونیخ می‌درخشد 

 

مسی: خرمن آتش در میعاد

 

ال کلاسیکو: شب خوک زده با فیگو

 

تونی آدامز و سالاد فصل هجده ملیتی گرانادا

 

سی ال؛ لبخند دارودسته مادریدی

 

یوونتوس - بارسلونا: هفت پرده از نبرد انتقامی

 

میلان؛ فیل بزرگ در تاریکی مطلق

 

منچستریونایتد؛ چرا این تیم خود را پیدا نمی‌کند؟

 

مرگ تدریجی فوتبال هلند: چرا و چگونه؟

 

سایه روشن‌های جذاب‌ترین لیگ جهان 

 

مارچلو لیپی: مردی برای همه فصول

 

قطر - ایران؛ بازخوانی نبرد تلخ دوحه 1376

 

بهشت بر تو ارزانی باد پسرجان...

 

سیتی - موناکو؛ کبریت خیس برابر آتش گداخته

 

بازخوانی اولین فصل مورینیو در چلسی 

 

سیندرلا؛ نیمه شب چهارشنبه به وقت نوکمپ

 

نه، این همه آرزوهای ناپولی نبود...

 

تو هم تمام شدی آقای ونگر

 

انریکه و بارسا: اینجا زمان برای کسی متوقف نخواهد‌ شد

 

خوردن استیک با دندان‌های مصنوعی

 

معجونی که فوتبال انگلیس را تغییر داد 

 

تجدید خاطره با ایکر کاسیاس

 

آلگری: از تورین تا لندن و بارسلونا

 

بارسا در پاریس: ده پرده از کشتار والنتاین

 

لیگ قهرمانان: ناقوس‌ها برای که به‌صدا در می‌آیند؟

 

اولین توفان: وسترن در امجدیه

 

ردبول؛ بوندسلیگا علیه نوشیدنی شیطان!

 

ظهور و سقوط لستر: وداع با رمانتیسم؛ سقوط نکنید، بمانید آقای رانیری

 

آرسن ونگر: گربه خانگی میان ببرهای گرسنه

 

یادداشت حمیدرضا صدر درباره تیم محبوب ایتالیایی؛ رم، کولوسئوم در غیاب سزار  

 

لیورپول و کلوپ: ژانویه عذاب آور

 

از رونی تا رونالدو: مسیر موازی پسران فرگوسن

 

از قلیچ خانی و هاشمی نسب تا سرجیو راموس: دست دادن با آتش

 

رونالدو برزیلی یا رونالدو پرتغالی؟

 

جام جهانی 48 تیمی: معما، پرسش و دلار

 

از اوفارل تا کی‌روش: همان شهرزاد قصه‌گو

 

بازگشت یاپ استام به منچستر: داغ آن وداع تلخ

 

یوونتوس: همان بالا با یک علامت سوال

 

قربانگاه والنسیا، نفرین خفاش‌ها

 

فوتبال سال 2016؛ ده پرده از زندگی و مرگ

 

آیا یونایتد و مورینیو سرانجام به جاده اصلی بازگشته‌اند؟

 

آقای گل محجوب؛ از سیلی عبده تا مرگ در استکهلم

 

از چلسی تا آرسنال، از آنتونیو تا آرسن

 

لیونل مسی 2016: هم شیرین شیرین؛ هم تلخ تلخ

 

یادداشت ویژه حمیدرضا صدر برای برنده توپ طلا؛ رونالدو: رنج به علاوه سرمستی 

 

گواردیولا در باتلاق انگلیسی

 

میلان: مشت آهنین درون مخمل راه راه

 

ردبول، نوشابه منفور بوندسلیگاست!

 

هفته چهاردهم لیگ برتر: باران آنها را برد

 

ال کلاسیکو 232 : کسالت آمیخته به جادوی صد

 

هفته سیزده لیگ برتر: کونته آن بالا و مورینیو این پایین

 

تا 41 سالگی در برنابئو؛ کریستیانو می‌تواند؟

 

با این بارسلونا چه باید کرد؟

 

رئال به روایت زیدان: بی های و هوی، بی زرق و برق

 

هفته دوازده لیگ برتر: نه، تو دیگه خاص نیستی!

 

استیون جرارد: تاریخ تو را به کدام سو خواهد برد؟

 

 وداع با منصور پورحیدری؛ آن چروک‌های عمیق

دیدگاه‌ها