
به گزارش ورزش سه، آمریکا بعد از ناکامی در رسیدن به جام جهانی ۲۰۱۸ و حضوری شایسته در ۲۰۲۲، حالا میزبان اصلی جام جهانی است. با نسلی که در اروپا آبدیده شده و پروژهای که میخواهد جای پایش را بین بزرگان جهان محکم کند، آمریکا پا به «جام خودش» میگذارد. فشاری سنگین بر دوش این تیم است، اما فرصتها هم کمنظیرند.
ایالات متحده با هدایت پوچتینو، انتصابی برای ایجاد شوک مثبت، پس از یک سال و با تغییر سیستم به دفاع سهنفره، بالاخره در حال شکل گرفتن است. آمریکاییها در کنارهها و نوک حمله، بازیکنان پرتوان و پرتحرکی دارند، اما گاهی بینظم و پراکنده عمل میکنند. ستون حمله آنها بر دوش پولیشیچ، تیلمان و وهآ است و مشکل اصلی، پیدا کردن مهاجمی است که زهر حمله را تکمیل کند؛ پپی و بالوگان دو گزینه اصلیاند.

استرالیا پس از پیوستن به ایافسی پیشرفت کرده است. دیگر خبری از صعود از مسیر آسان اقیانوسیه نیست؛ آنها حالا در سطحی رقابتیتر رشد کردهاند. ساکروها معمولاً با سه مدافع میانی بازی میکنند و به قدرت بازیکنان خط عقب تکیه دارند. آنها ستاره بزرگ ندارند؛ محمد توره مهاجم اصلی است و دیگر خبری از نامهای بزرگی چون کیول، ویدوکا یا کِیهیل نیست. اما انسجام همیشگی استرالیا حفظ شده؛ همان انسجامی که باعث شد آرژانتین در ۲۰۲۲ با زحمت از سدش عبور کند.
پاراگوئه تیمی است که همیشه میجنگد و هرگز حریف آسانی نیست؛ چیزی که اسپانیا در ۲۰۱۰ به خوبی تجربهاش کرد. ستارههای افسانهای گذشته مثل چیلاورت و گامارا رفتهاند، اما ستونهای قابلاعتماد جدیدی دارند: گوستاوو گومز، دیگو گومز و کوباس. مهرههای تهاجمیشان هم قابلتوجه است: خولیو انسیسو و میگل آلمیرون. پاراگوئه در گل زدن مشکل دارد اما بندرت اجازه میدهد کسی راحت شکستش دهد.
چهارمین عضو گروه از پلیآف بین ترکیه، اسلواکی، رومانی و کوزوو خواهد آمد.
برنامه مسابقات گروه هم جذاب است: آمریکا در نخستین بازی به مصاف پاراگوئه میرود؛ استرالیا با برنده پلیآف دیدار خواهد کرد. در ادامه آمریکاییها با استرالیا بازی خواهند داشت و در پایان، یک آزمون سنگین مقابل تیم پلیآف در انتظارشان است.