قصه عجیب زندگی مرد ۲.۲۴ متری بسکتبال ایران

به گزارش "ورزش سه"، هنوز علاقه مندان به بسکتبال جابر روزبهانی را فراموش نکرده اند. بازیکنی که با ۲ متر و ۲۴ سانتی متر یک استعداد فوق العاده برای بسکتبال ایران به حساب می آمد، خیلی زود از صحنه کنار رفت و الان چند سالی هست که کسی هم از یکی از ستاره های دهه ۸۰ بسکتبال ایران خبری نمی گیرد.

جابر که در ۲۹ سالگی به دلیل شدت آسیب دیدگی های کهنه اش تصمیم به خداحافظی از بسکتبال گرفت، با وجود اینکه یکی از بلندقامت‌ترین بسکتبالیست های تاریخ ایران و آسیا به حساب می‌آید، دغدغه زیادی در بسکتبال ندارد و به فکر راه انداختن یک باغ رستوران در اصفهان است!

بازیکنی که یک سال از حامد حدادی کوچکتر و ۶ سانتی متر بلندتر است، به آرزوهای بزرگ خود در بسکتبال نرسید و مجبور شد به دلیل عدم برنامه ریزی مناسب خیلی زود ورزش حرفه‌ای را کنار بگذارد.

چند دقیقه ای با جابر روزبهانی همکلام شدیم تا از حال و روز بلندقامت ترین بسکتبالیست تاریخ ایران باخبر شویم. در ادامه مشروح گفت‌وگوی خبرنگار "ورزش سه" را با جابر روزبهانی می خوانید.

* اثری که از شما در بسکتبال دیده نمی شود. چقدر این روزها با بسکتبال سروکار داری؟

خیلی کم. تقریبا ۲ سال مشغول آموزش به نوجوانان و نونهالان بودم؛ اما الان مدتی است که در گیر کار دیگری هستم. می خواهم یک باغ رستوران راه بیاندازم. هر زمان که این کارم راه افتاد، در کنارش بسکتبال را هم دنبال می کنم.

* گویا علاقه زیادی به مربیگری نداری؟

راستش را بخواهید، نه. دوست دارم به جوان ها آموزش بسکتبال بدهم و هر کاری از دستم بربیاید، انجام خواهم داد؛ اما اینکه به کلاس مربیگری بروم و بخواهم در یک تیم حرفه ای مربیگری کنم، جزو علاقه من نیست.

* در این چند سال دلیل خداحافظی زودهنگام از بسکتبال را آسیب دیدگی عنوان کردی؛ اما واقعا رفع این مصدومیت ها راه حلی نداشت؟

من از ناحیه کمر و زانو آسیب دیدگی های زیادی داشتم. متاسفانه دلیل هم داشت. آن اوایل که بازی می‌کردم، باید به من فرصت می دادند که بدنم را بسازم؛ اما فقط از من استفاده کردند و بازی گرفتند. شاید برخی یادشان باشد؛ من وقتی در رده سنی نوجوانان بودم، به خاطر قد و قامتی که داشتم، همزمان برای تیم های جوانان، امید و بزرگسالان هم بازی می کردم. اصلا فرصتی برای بازسازی بدنم نداشتم.

* آن مقطع نمی دانستی ممکن است این فشار سنگین به ضررت تمام شود؟

متاسفانه دائما در مسابقه و اردو بودم و اصلا وقت فکر کردن هم نداشتم. چند باری از فدراسیون درخواست کردم که مدتی به من استراحت بدهند؛ اما آنها فقط به فکر استفاده از من بودند. چند باری شد که مشغول بدنسازی بودم؛ اما وسط بدنسازی زنگ می زدند و می گفتند باید به اردو بیایی یا عازم مسابقات شویم. به فدراسیون بارها هشدار دادم؛ اما کسی به حرفم گوش نکرد. در نهایت همین باعث شد تا جابر روزبهانی خیلی زود از بسکتبال جدا شود.

* اما حداقل می توانستی ۵، ۶ سال دیگر در سطح اول بازی و به تیم ملی کمک کنی؛ اما حالا شاید پیدا کردن جایگزین برای امثال تو سخت باشد.

نه فقط من، بلکه نسل طلایی بسکتبال که سال های آخر خود را پشت سر می گذارد، حالاحالاها تکرار نمی شود.

* در این مدت که با نوجوانان کار کردی، استعدادی با قد و قامت خودت ندیدی؟

متاسفانه نسلی که الان وجود دارند، اصلا به ورزش فکر نمی کنند. بیشتر نونهالان و نوجوانان امروزی سرشان با گوشی و تبلت گرم است. در این ۲ سال هم که من با بچه ها کار کردم، متوجه شدم خیلی از آنها توانایی عضلانی ندارند. حتی خیلی از آنها مشکلات جسمی هم داشتند. فدراسیون برای پیدا کردن استعدادها باید برنامه ریزی دقیقی داشته باشد. مسئولان به جای اینکه به شکل گرفتن یک بازیکن کمک کنند، دائما از او استفاده می کنند. اگر راه را درست برویم، می توانیم بازیکنی مثل «یائو مینگ» چینی بسازیم که اسطوره این کشور است. حتی بازیکنانی بلندقامت تر از من در ایران می توان پیدا کرد و آنها را ساخت.

* برخی می گویند بزرگترین حسرت تو بازی نکردن در NBA است؟

یک سال در آمریکا بودم و خیلی از تیم ها مرا می خواستند. آنها می گفتند من باید یک یا ۲ سال زیر نظر مربی شان تمرین کنم و بعد قرارداد ببندم. آن مقطع به فدراسیون زنگ زدم و گفتم که من برای اینکه در NBA بازی کنم، حداقل باید یکی، ۲ سال در آمریکا بمانم. آنها گفتند چنین اجازه ای نداری و باید به تهران برگردی تا به مسابقات جوانان آسیا اعزام شوی! برایشان مهم این بود که مقام ها و جام ها را در سالن بچینند و به فکر این نبودند که با این کارشان آینده یک بازیکن را خراب می کنند.

* مشخصا در دوره ریاست محمود مشحون این اتفاقات افتاد؟

بله، آن زمان مشحون رییس فدراسیون بود.

* در چند سال اخیر که از بسکتبال خداحافظی کردی هم کسی سراغت نیامد؟

خیر. نه در دوره ریاست قبلی و نه فعلی، کسی از فدراسیون سراغم را نگرفت. در ورزش ایران فقط پهلوان مرده را عشق است. تا جایی که می توانند از ورزشکار استفاده می کنند؛ اما وقتی نتوانند دیگر کار آن ورزشکار تمام است.

* به نظرت وضعیت این روزهای بسکتبال راضی کننده هست؟

برای اینکه دوباره به قله آسیا برسیم و در جهان حرفی برای گفتن داشته باشیم، باید دوباره استعدادیابی صورت بگیرد. ۲۰ سال قبل در دوره غضنفری این کار صورت گرفته بود. من در رده نونهالان بودم که ۴۰۰ نفر دعوت شده بودند و در نهایت ۱۲ تن از آنها به مسابقات ۲۰۰۴ نوجوانان اعزام شدند. از آن ۱۲ نفر هم بعدا ۸ نفر به تیم ملی بزرگسالان رسیدند و نسل طلایی را تشکیل دادند. باید برای پیشرفت بسکتبال هزینه کرد و حرف زدن فایده ندارد.

* جام جهانی بسکتبال را در پیش داریم که صعود ایران هم تقریبا قطعی شده است. چه انتظاری باید از تیم ملی داشته باشیم؟

بعید است ایران در جام جهانی ۲۰۱۹ حرفی برای گفتن داشته باشد. ما حتی در آسیا هم از چین عقب افتادیم و دیگر نمی توانیم حرف اول را بزنیم. چین بهترین لیگ آسیا را دارد و ما باید برای پیشرفت حداقل ۵۰ درصد کیفیت لیگ آنها را در ایران داشته باشیم.

* از حامد حدادی خبری داری. او هم گویا دیگر خیلی راغب نیست در تمام بازی های ملی شرکت کند؟

با حدادی در تماس هستم. او کمی آسیب دیدگی دارد. در هر تورنمنتی که حامد بازی کرده، فشار زیادی روی او بوده و می توانم بگویم ۵۰ درصد بار تیم ملی روی دوش اوست. واقعا حدادی نیاز به استراحت دارد. البته من امیدوارم ۱۰ سال دیگر هم سایه حامد حدادی بالای سر تیم ملی بسکتبال ایران باشد.

* به عنوان سوال آخر. حالا که بسکتبال را کنار گذاشتی، این قد و قامت بلند در زندگی شخصی مشکلی برایت ایجاد نمی کند؟

نه، من مشکلی با قدم ندارم. به زندگی با این قد و قامت عادت کردم و هیچ مانعی برایم ایجاد نمی‌کند.